Het is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt...

Het boek start met een prachtige proloog die het interieur van de locatie beschrijft; ik zag dat gebouw voor ogen en zou daar eigenlijk zelf ook wel willen wonen. De beschreven ruimte en de stilte zijn heel aantrekkelijk.

De protagonist Jon heeft een eigen hoofdstuk, maar hij komt in ieder hoofdstuk even voor. Jon is een jongeman die leeft zoals het hem uitkomt; hij haalt het meeste uit het leven maar mist toch nog iets. Iets heel gewoons en het heet ‘geluk’.
Nu is hij klaar voor een andere levenswijze en zoekt ook andere woonruimte. Daarbij wordt hij geholpen door zijn vriend Martin en beide komen terecht in Blaak 40, een voormalig bankgebouw met nog een heleboel dingen die herinneren aan de oorspronkelijke functie. ‘Het is rood, van schaamte?’
Op dit adres werd iets kostbaars beschermd en weggehouden van begerige blikken en handen.
Een onderdeel van deze bescherming was het vastleggen van zo ongeveer alles door middel van camera’s.
Jon is blij dat hij een adres heeft van waaruit hij zijn verdere leven in kan gaan richten; zijn huisraad staat er al, nu zijn leven nog.

Blaak 40 laat een kleine woongemeenschap zien die minder alledaags is dan je in eerste instantie zou zeggen. Minder alledaags en bovendien wereldser dan je had kunnen vermoeden. De meeste personages worden voor hun doel duidelijk genoeg beschreven.
Het geluk ligt ook hier niet voor het oprapen; het is duidelijk dat Jon er wat moeite mee heeft om hier zijn plek te vinden. Zal het hem wel lukken?

Deze woongemeenschap heeft communale regels waar men zich aan houdt om prettig te kunnen wonen. Het is door de makelaars mogelijk gemaakt dat de bewoners door derden in de gaten worden gehouden. Wat is dat voor experiment waaraan ze blootgesteld worden en is iedereen wel wie ze zeggen te zijn of zijn ze slechts acteurs met een script?

Terwijl in het hele verhaal steeds weer links gelegd worden naar de filmindustrie, gaat het hier toch om realiteit naar mijn mening. We worden zelf ook in de gaten gehouden en zijn soms door onze loopbaan slechts een figurant in een groter spel. Onze eigen identiteit is maar bij enkelen bekend. Alleen wat we willen laten zien wordt zichtbaar.
Door bij een bedrijf te werken ben je niet in staat om jezelf te kunnen zijn; je hebt te maken met de regels van dat bedrijf en bent daardoor slechts een pion. Vaak heb je dat niet als dusdanig in de gaten.

Het verhaal van de bewoners van Blaak 40 wordt beschreven in prettig leesbare zinnen, vergezeld door humor en poëzie.
Waar ik ook blij van werd was dat een schilderij van Magritte ‘Human Condition II’ besproken werd, dit is een kunstenaar waar ik zelf dol op ben.
‘De zee. Het uitzicht dat doorloopt in een schildersdoek op een ezel. Naast het raam, vloeit zo in elkaar over, alsof er geen raam is...’
Het is net zoals in deze roman benadrukt wordt; het is maar net wat je wilt dat er zichtbaar wordt, ook in het echte leven.
Het vinden van ‘gewoon’ geluk is daarom ook niet meer heel vanzelfsprekend.

Ik heb genoten van deze psychologische roman.