De auteur heeft een sfeervol en introspectief verhaal neergezet dat de lezer nog lang zal bijblijven

Deze recensie werd eerder gepubliceerd op mijn blog GraagGelezen.

‘Het huis van Dantès’, geschreven door A.G. del Prado neemt je mee op een onverwachte en intrigerende reis, niet alleen door de straten van Amsterdam en de sfeervolle landschappen van Zuid-Frankrijk, maar ook door de innerlijke wereld van de hoofdpersoon, Reinout.

Vanaf de eerste bladzijde word je als lezer direct in het emotionele diepe gegooid. De abrupte breuk met zijn geliefde en het rauwe afscheid bij zijn nieuwe woning vormen een rauw en herkenbaar begin. Del Prado schetst op effectieve wijze de ongewilde eenzaamheid en desoriëntatie van Reinout, waardoor je als lezer meteen met hem meeleeft.

De ware motor van het verhaal wordt echter de vondst van het aquarel. Dit ogenschijnlijk onbeduidende object ontpopt zich tot een sleutel die een verborgen wereld ontsluit. Reinouts beslissing om de geschiedenis achter de namen op de envelop te ontrafelen, is het startpunt van een zoektocht die verder reikt dan alleen het vinden van de schilderes en de geadresseerde. De mysterieuze boodschap op de achterzijde van het schilderij – ‘Wat ik weet is dat ik van je hou’ – fungeert als een onweerstaanbare magneet, die Reinouts nieuwsgierigheid en, onbewust, zijn eigen ontwikkeling aanwakkert.

“Hier zit ik, dacht hij na een tijdje, in de zon naar plaatjes te kijken. Het gaf hem een prettig gevoel dat al snel omsloeg in ontroering. Alsof hij naar zichzelf keek en een klein jongetje zag in het lichaam en het leven van een volwassen man. Hij sloeg het boek dicht. Nu begint mijn tocht, dacht hij, in de voetsporen van Johan, door het hart van Michelle.”

Del Prado blinkt uit in de gedetailleerde beschrijvingen van de omgeving. Of het nu de grachten van Amsterdam betreft of de pittoreske locaties in Zuid-Frankrijk, de auteur weet een levendig beeld te schetsen dat de lezer het gevoel geeft daadwerkelijk door de ogen van Reinout te kijken. Deze aandacht voor detail draagt bij aan de sfeer van het verhaal en versterkt de onderdompeling in de reis die Reinout onderneemt.

De mysterie die gaandeweg in het verhaal sluimert, is subtiel gedoseerd. Het is geen overdreven spanning, maar eerder een gevoel van onontdekte geheimen dat de lezer nieuwsgierig houdt. Del Prado weet de innerlijke belevingen van Reinout op overtuigende wijze te verwoorden. Zijn onzekerheden, zijn groeiende fascinatie en de ontluikende veranderingen in zijn perspectief worden invoelbaar gemaakt. Het is knap hoe de auteur laat zien dat een externe zoektocht kan leiden tot een diepgaande introspectie en persoonlijke groei.

“Hij daalde de heuvel af, omdat hij wist dat hij Bedoin anders nooit zou verlaten. Het gevoel ebde weg maar verliet hem niet, ook niet toen hij in een taxi Bedoin achter zich liet. Langs de wijngaarden, door de heuvels, over de snelweg naar Avignon en het treinstation. Het leek op wat hij ooit voor Carmen gevoeld had. Maar nu was het gevoel van hemzelf en ging het niet over iemand anders. Het brandde in hem. Zacht en geruststellend.”

'Het huis van Dantès' is meer dan een zoektocht naar de waarheid achter een mysterieus aquarel. Het is een verhaal over de mogelijkheid tot verandering, over het herkennen van aspecten van jezelf die voorheen verborgen bleven, en over de onverwachte wendingen die het leven kan nemen. A.G. del Prado heeft met deze roman een sfeervol en introspectief verhaal neergezet dat de lezer nog lang na het omslaan van de laatste bladzijde zal bijblijven. Het is een aanrader voor lezers die houden van romans met een vleugje mysterie, een focus op persoonlijke ontwikkeling en een oog voor detail in de beschrijving van omgevingen.