4,5/5* Graag gelezen

In deze historische roman vertellen achtereenvolgens Michel (1838-1890), Colombe (1890-1895), Amparo (1895) en tenslotte opnieuw Colombe (1924) in hun eigen woorden wat hen echt bezighoudt tijdens deze periodes van hun leven.
Ze vertellen over hun gevoelens, wat van hen verlangd wordt en wat ze zelf verwachten van het leven.

“Toen Colombe na twee weken naar het dorp kwam, was ik niet voorbereid op wat ik te zien kreeg. Ze had een lelijke wond in haar gezicht en ze miste een paar tanden. Ze zei dat ze gevallen was, dat ze over de losgekomen zoom van haar rok gestruikeld was. Ik kon haar verhaal met moeite geloven.
Het moest Michel geweest zijn. Zijn vader en zijn broers hadden erom bekend gestaan dat ze losse handen hadden.”

De auteur weet de sfeer van de tijd waarin het verhaal zich afspeelt goed neer te zetten. Ook de omgeving is levensecht beschreven; het feit dat de auteur in een Zuid-Frans bergdorp woont heeft hier aan bijgedragen vermoed ik.

Achter in het boek staat een fijn overzicht van de personages die in dit boek voorkomen; dat vereenvoudigt de kijk op hun onderlinge verhoudingen.

Ik heb werkelijk genoten van dit verhaal; ik sloot de hoofdpersonen stuk voor stuk in mijn hart.
Het laatste deel van het boek laat zien dat liefde geen tijd kent, en dat je nooit zeker weet hoe iets zal gaan lopen in het leven.