Een prachtige roman, die gaat over zelf keuzes kunnen maken over je eigen leven op het moment dat het er toe werkelijk toe doet.

Een fotografe (ik heb geen naam kunnen ontdekken) is op zoek naar overlevenden van de grote brand van Matheson in 1916, waaronder Ted, Ed, of Edward – de juiste naam is niet bekend – Boychuck die zijn hele familie verloor in deze brand, een drama dat hij sindsdien met zich meedraagt. De ontdekking van de honderden schilderijen die Boychuck gemaakt heeft om zich te kunnen uiten, is een mogelijkheid voor de fotografe om meer te weten te komen over hem en zijn verhaal.

Tom en Charlie hebben besloten om te leven de rest van hun leven op hun eigen voorwaarden, verborgen in een afgelegen bos, met als enige verbinding met de buitenwereld een paar wiet-telers die wat ze zelf niet gebruiken, verkopen.

Een legende of een vertelling laat een bepaalde indruk achter bij diegene die naar het verhaal luistert. Als je maar vaak genoeg datzelfde verhaal hoort, wordt het vaak als een waarheid aanvaard, zonder dat er bewijs voor is. Deze onduidelijkheid kwam ik ook tegen in het verhaal, waar ik bij het begin van een hoofdstuk in de veronderstelling was met een bepaald personage te maken te hebben, terwijl even later bleek dat een ander aan het woord was.

'In het bos sterft iemand zoals hij er heeft geleefd. Onopvallend, behoedzaam, trachtend niet meer rumoer te maken dan een blad aan zijn boom.' (171) De 'getuigen van het verhaal' zoals ze genoemd
worden door de auteur, heb ieder voor zich redenen om te leven waar en hoe ze leven. Niet opvallend en op de achtergrond levend en soms wachtend op de dood, die nog niet zo ver is.
'Op de oever kijkt een verre aanwezigheid hen na. De dood denkt bij zichzelf dat hij alle tijd heeft. Laat die twee maar hopen, zoveel als ze willen.' (178)

Dit is een ontroerend, onopgesmukt verhaal. Geen zware literaire kost maar een mooi verhaal waarin je meegenomen wordt naar de donkere bossen in Canada. Een verhaal over vriendschap, liefde, genegenheid, de dood en het leven. Waar of niet waar.
In het dankwoord bedankt de auteur 'de fantastische Jessie Dambrowitz, negenentachtig jaar, die zich voor mij heeft herinnerd heeft dat haar vader de vogels uit de hemel had zien vallen.' (191)

Ik heb genoten van deze prachtige roman, die gaat over zelf keuzes kunnen maken over je eigen leven op het moment dat het er toe werkelijk toe doet.