3,5/5* Een knap debuut

Na het lezen van deze spannende proloog blijf je gekluisterd aan het verhaal omdat je wilt weten wat er aan de hand is. ‘Wat is er gebeurd’ vraag je jezelf af?

“Mijn middenrif doet pijn van het zwemmen. Mijn ademhaling piept. In de verte vaart de boot richting de ondergaande zon. Ongelooflijk, dat hij dit doet. Hoe kon ik in godsnaam denken dat ik hem in de hand had?
Nu lig ik hier. Midden op zee. Achtergelaten door een gek.”

Het verhaal leest heerlijk soepel door de prettige schrijfwijze van Eric Wewerinke. Zijn kennis van zaken en de liefde voor de natuur is een groot pluspunt, waardoor het leest als een waargebeurd verhaal en niet als fictie.

“De walvissen blijven Julia en mij maar aankijken. Ze zien ons. Ze doorzien ons. Ze kijken rechtstreeks naar binnen. Op een magische manier maken ze contact met ons. Niet eerder in mijn leven heb ik me zo verbonden gevoeld met een wezen anders dan een mens.
Niet eerder heb ik zoiets groots en intens meegemaakt als dit. Ik voel een rush van geluk. Het gevoel is overweldigend.”

‘Zwarte golven’ is geen actiethriller, maar zeker een psychologische thriller die de nieuwsgierigheid van de lezer aanwakkert. Bovendien ligt er waarschuwing in verborgen: geloof niet iedereen want het is niet altijd wat het lijkt te zijn.
Het personage van Robert is, behalve dat het een akelige man en een psychopaat is, als mens niet helemaal duidelijk voor de lezer. Daar had meer in gezeten.

‘Zwarte golven’ heeft me zeker geboeid en ik waardeer het daarom met 3,5/5*.