Lezersrecensie
Een bijzonder en aangrijpend verhaal
Het verhaal gaat over Tippi en Grace, een Siamese tweeling van zestien jaar. Ze hebben hun hele leven samen doorgebracht, de mooie en de moeilijke momenten en eigenlijk weten ze niet beter. Maar door omstandigheden kunnen ze niet langer thuis les krijgen en moeten ze naar een openbare school. Vanaf dat moment verandert er heel veel voor de twee meiden. Ze krijgen te maken met nog meer vreemde blikken, rare opmerkingen, maar ook met vriendschap en liefde. Maar uiteindelijk moeten ze een moeilijke beslissing nemen die hun leven voorgoed zal veranderen.
Vanaf het begin van het verhaal merkte ik hoe bijzonder het verhaal zou gaan worden. Ik heb nog nooit eerder een verhaal gelezen over een Siamese tweeling en de manier waarop dit in redelijk poëtische vorm (geen rijm) is neergezet vind ik erg mooi. Ook de opbouw van het verhaal sprak mij erg aan. Je leert de twee zussen op verschillende manier kennen. Hun vrijheid en tegelijkertijd datgene wat hen afremt in het leven. Elk stukje van het verhaal heeft een titel. Soms komt die titel letterlijk terug in de tekst en de andere keer is het een overkoepelend woord of een zin die er meer over verteld. Sommige stukken tekst zijn ook weer gelinkt aan elkaar of er komt informatie eerder uit het verhaal in een stuk verderop nog terug. Op die manier blijft het verhaal één groot geheel en leest het meer als een verhaal dan als poëzie. Alleen de manier waarop de tekst soms wordt geschreven of op de pagina’s staat gedrukt is meer poëtisch.
Deze poëtische vorm zorgde ervoor dat ik zo door het boek heen was, maar ook de verhaalopbouw zorgde ervoor dat ik door wilde blijven lezen. Ik merkte namelijk dat de auteur ergens naartoe aan het werken was en ik wilde wel weten wat dat was. Ergens kreeg ik een vermoeden, maar de schrijfster besloot nog een stapje verder te gaan waardoor ik nogal verrast werd. Dat was een mooi maar ook aangrijpend moment in het verhaal wat ik niet snel zal vergeten.
Verder vond ik dat ze de personages ook levensecht neer had gezet. Ik had bijna het gevoel alsof Tippi en Grace ergens op deze wereld leefden op het moment dat ik het boek las. Alsof ik ze zelf ergens tegen zou kunnen komen op straat of in de supermarkt.
De manier waarop de auteur zich heeft verplaatst in het leven van een Siamese tweeling is ook benoemingswaardig. Er zal een hoop speurwerk aan vooraf zijn gegaan en dat was wel te merken. Af en toe had ik zelfs het gevoel dat het een biografisch verhaal was, alsof ik écht naar het verhaal van Grace luisterde tijdens het lezen en geen fictief verhaal. Natuurlijk zal een dergelijk situatie zich ooit wel ergens hebben voor gedaan op de wereld, maar om het van zo dichtbij mee te maken door middel van een verhaal vond ik wel bijzonder.
‘Nieuwe Maan’ heb ik inmiddels ook al gelezen. Het sprak me ook wel aan maar dit verhaal eigenlijk nóg meer. Ik ben benieuwd wat ze nog meer voor ons in petto heeft in 'Toffee'.
Vanaf het begin van het verhaal merkte ik hoe bijzonder het verhaal zou gaan worden. Ik heb nog nooit eerder een verhaal gelezen over een Siamese tweeling en de manier waarop dit in redelijk poëtische vorm (geen rijm) is neergezet vind ik erg mooi. Ook de opbouw van het verhaal sprak mij erg aan. Je leert de twee zussen op verschillende manier kennen. Hun vrijheid en tegelijkertijd datgene wat hen afremt in het leven. Elk stukje van het verhaal heeft een titel. Soms komt die titel letterlijk terug in de tekst en de andere keer is het een overkoepelend woord of een zin die er meer over verteld. Sommige stukken tekst zijn ook weer gelinkt aan elkaar of er komt informatie eerder uit het verhaal in een stuk verderop nog terug. Op die manier blijft het verhaal één groot geheel en leest het meer als een verhaal dan als poëzie. Alleen de manier waarop de tekst soms wordt geschreven of op de pagina’s staat gedrukt is meer poëtisch.
Deze poëtische vorm zorgde ervoor dat ik zo door het boek heen was, maar ook de verhaalopbouw zorgde ervoor dat ik door wilde blijven lezen. Ik merkte namelijk dat de auteur ergens naartoe aan het werken was en ik wilde wel weten wat dat was. Ergens kreeg ik een vermoeden, maar de schrijfster besloot nog een stapje verder te gaan waardoor ik nogal verrast werd. Dat was een mooi maar ook aangrijpend moment in het verhaal wat ik niet snel zal vergeten.
Verder vond ik dat ze de personages ook levensecht neer had gezet. Ik had bijna het gevoel alsof Tippi en Grace ergens op deze wereld leefden op het moment dat ik het boek las. Alsof ik ze zelf ergens tegen zou kunnen komen op straat of in de supermarkt.
De manier waarop de auteur zich heeft verplaatst in het leven van een Siamese tweeling is ook benoemingswaardig. Er zal een hoop speurwerk aan vooraf zijn gegaan en dat was wel te merken. Af en toe had ik zelfs het gevoel dat het een biografisch verhaal was, alsof ik écht naar het verhaal van Grace luisterde tijdens het lezen en geen fictief verhaal. Natuurlijk zal een dergelijk situatie zich ooit wel ergens hebben voor gedaan op de wereld, maar om het van zo dichtbij mee te maken door middel van een verhaal vond ik wel bijzonder.
‘Nieuwe Maan’ heb ik inmiddels ook al gelezen. Het sprak me ook wel aan maar dit verhaal eigenlijk nóg meer. Ik ben benieuwd wat ze nog meer voor ons in petto heeft in 'Toffee'.
1
Reageer op deze recensie