Kom maar op met Killman Creek!

Gina is een introverte huisvrouw met een gelukkig huwelijk en twee leuke kinderen. Maar dan wordt bij toeval het geheime leven van haar man als seriemoordenaar onthuld. Gina’s vertrouwde leven is voorbij. Ze begint opnieuw en neemt een andere naam aan. Als Gwen Proctor ontpopt ze zich als een moeder die door het vuur gaat voor haar kinderen.
Terwijl haar ex in de gevangenis zit, vindt Gwen een nieuw huis in het afgelegen Stillhouse Lake. Toch blijft ze het doelwit van stalkers en internettrollen die denken dat ze iets te maken heeft met de misdaden van haar man.
En net als het rustiger wordt en ze zich op haar gemak voelt met haar nieuwe identiteit, wordt vlakbij een lichaam gevonden. Er komen weer dreigende brieven en Gwen moet er alles aan doen om niet te worden ontdekt. Een ding is zeker: ze heeft geleerd hoe ze het kwaad moet bestrijden. En ze zal nooit stoppen.

[De jeep is een zwoeger. Hij heeft het al vaak zwaar gehad. De versnellingsbak is aan onderhoud toe en het stuur reageert traag. Maar hij heeft alles overleefd, met de nodige littekens en hij rijdt maar door. De symboliek daarvan ontgaat me niet.]

In de proloog is te lezen hoe het leven van de naïeve, volgzame Gina Royal in een klap veranderd. Een bestuurder verliest de macht over het stuur en ramt met zijn auto de gevel van het huis van Gina en haar man Melvin Royal. Bij toeval wordt de ‘hobby’ van man Mel ontdekt: in de verwoeste garage vindt men een dode vrouw.

[En ook al doen we nog net zo alsof, we zullen echt nooit meer normaal zijn.]

Na de proloog maakt het verhaal een sprong in de tijd: vier jaar later bestaat Gina Royal niet meer. Ze gaat nu als Gwen Proctor door het leven, een moeder met haar zoon Connor en dochter Atlanta (Lanny) en wonen nog niet zo lang in Stillhouse Lake. Na jaren op de vlucht te zijn geweest en verschillende identiteiten te hebben gehad, hebben Gwen en haar kinderen behoefte aan rust. Rust die Gwen maar niet kan vinden omdat ze continu achterom moet kijken. Haar ex-man Melvin zit in de dodencel en Gwen is vrijgesproken van medeplichtigheid, maar dat weerhoudt de stalkers en internettrollen er niet van om haar te bedreigen en te achtervolgen. De paranoia viert hoogtij bij Gwen, maar ze begint zich ook langzaam maar zeker te realiseren hoe giftig die paranoia is, met name voor haar kinderen.
Net als Gwen voorzichtig besluit om zich met de kinderen voor langere tijd (misschien wel voor altijd) te settelen in Stillhouse Lake, gebeurt er iets waardoor alles weer op scherp staat: er wordt een lijk in het meer gevonden.

[Ik geniet ervan om Gwen Proctor te zijn, want of ze nu echt is of niet, ze is wel een compleet, sterk individu, en ik kan op haar vertrouwen.]

Het duurde even voordat ik in het verhaal kwam. Na de proloog moest ik me door de pagina’s heen worstelen. Er wordt steeds maar weer gehamerd op hoe paranoïde Gwen is en wat ze moet doen om onder de radar te blijven. Op een gegeven moment weet je dat wel. Vanaf het moment dat het lijk in het meer wordt gevonden krijgt het verhaal een enorme spanningsboost en is het boek niet meer weg te leggen. Toch heeft dat enorme gehamer op Gwen’s paranoia wel degelijk zin. Omdat het verhaal alleen vanuit haar perspectief wordt verteld, krijg je als lezer wel een enorm goed beeld over haar doen en laten, over hoe ze denkt en waarom ze op bepaalde manieren handelt. Je kruipt echt in haar hoofd en zij kruipt onder je huid. Wat ik erg knap vond is dat je, ondanks dat alles vanuit Gwen wordt verteld, je wel een goed beeld (zij het een wat gekleurd beeld) van de overige personages. Je vertrouwt diegenen die Gwen vertrouwt en wantrouwt iedereen die zij niet vertrouwt (tot op zekere hoogte).

[Ik was een stuk gereedschap, zoals de zagen, hamers en messen in zijn werkplaats. Ik was zijn camouflage.]

Hoewel ik in het begin twijfelde of ik dit boek wat zou vinden, pakte auteur Rachel Caine me vanaf het moment dat het lijk in het meer gevonden wordt, he-le-maal in. Het wordt dan zo spannend dat ik het boek echt niet meer weg kon leggen. Caine heeft een prettige schrijfstijl, to the point en realistisch en ze weet een perfecte sfeer te creëren. De personages, en dan met name Gwen, worden levensecht neergezet. Het kost je als lezer geen enkele moeite om je ook in Stillhouse Lake te wanen.

[Het kan mij nooit worden vergeven dat ik onschuldig ben, omdat ik nooit onschuldig zal zijn.]

Stillhouse Lake is een erg goede thriller: spannend, meeslepend en dan die cliffhanger….. Kom maar op met Killman Creek!

4 sterren voor Stillhouse Lake.