Uitstekend debuut

Wat bezielt een vrouw haar echtgenoot vast te binden, hem vijfmaal in het gezicht te schieten en vervolgens te zwijgen in alle talen? Dat is wat men zich afvraagt bij het horen van het verhaal rondom Alicia Berenson. Een succesvolle kunstenares, gelukkig getrouwd; ogenschijnlijk een perfect leven. Tot die ene fatale nacht. Wat is er gebeurd waardoor er iets in Alicia knapte en zij haar man Gabriel vermoordde? Al zes jaar lang zit ze opgesloten in psychiatrische inrichting The Grove en houdt ze haar mond.

[Alicia is een zwijgende sirene, beste jongen, die ons naar de rotsen lokt, waarop onze therapeutische ambities schipbreuk lijden’.]

Theo Faber is enorm gefascineerd door Alicia Berenson en doet er alles aan om aan het werk te kunnen in The Grove. Hij is ervan overtuigd dat hij Alicia aan het praten krijgt en er zo achter kan komen wat er gebeurd is.

De proloog begint met het dagboek van Alicia. Een dagboek dat zij op aandringen van haar man Gabriel bij is gaan houden. Iets wat ze zelf niet zo zag zitten, maar omdat ze zoveel van haar man houdt, is ze gaan schrijven. De dagboekfragmenten worden afgewisseld met het relaas van Theo Faber. Hij wendt zich vooral tot de lezer en vertelt waarom hij psychotherapeut is geworden: ‘…..omdat ik totaal verkloot was.’

[Waarom klom ik nog op dit wrak, bond ik mezelf aan de mast, bereid te verdrinken?]

Dat de psychiatrie bekend terrein is voor Alex Michaelides is duidelijk te merken. Het verhaal dat hij vertelt in De stille patient komt heel realistisch over. De schrijfstijl is prettig, maar op een of andere manier toch afstandelijk en dat maakt dat het boek mij toch net niet helemaal in zijn greep krijgt.
De afwisseling tussen het heden (Theo) en het verleden (Alicia) zorgt voor een mooie balans in het boek en creeert een onderhuidse spanning. Wat is er nu echt gebeurd zes jaar geleden en waarom is Theo er zo van overtuigd dat juist hij Alicia aan het praten krijgt? Dat zijn de vragen die meteen opkomen zodra je het boek begint te lezen en het duurt even voordat je daar antwoord op krijgt. Er zit weinig snelheid in het verhaal, maar dat is ook niet nodig. De manier van vertellen is dusdanig dat je nieuwsgierig blijft en blijft lezen. Je krijgt steeds meer achtergrondinformatie en kunt je een goed beeld vormen van zowel Theo als Alicia, de twee belangrijkste personages in het boek. Er lopen meerdere verhaallijnen eerst langs elkaar heen, maar richting de ontknoping wordt een en ander in elkaar verweven en blijkt het toch meer met elkaar te maken te hebben dan je aanvankelijk zou denken. De ontknoping is niet heel verrassend; als je de broodkruimels die Michaelides strooit volgt, dan is dat eigenlijk de enige conclusie die je kunt trekken.

De stille patient is een echte psychologische thriller met een goed doordacht en goed uitgewerkt plot. Gezien de kwaliteit van dit debuut denk ik dat Alex Michaelides nog veel moois voor ons in petto heeft.