Een en al menselijkheid

De volkskrant-recensie op de achterflap spreekt van een 'briljante roman van Maxim Februari over hoe mens te zijn in een 'gedataficeerde' wereld'.
Ik onderschijf dit van harte: Februari neemt je als lezer mee in de binnenwereld van zijn personages. Door de ogen van de beroemde spreker over kunstmatige intelligentie, Alexei Krups, zie je hoe deze met een vlotte babbel en een wel érg positief zelfbeeld, geleidelijk slachtoffer wordt van zijn eigen fantastische vertellingen. Krups kijkt met verbazing naar de naïviteit van het volk, die voor zoete koek zijn boodschappen over 'de Klont' slikt, waardoor hij steeds populairder wordt en zich gedwongen voelt tot steeds boudere uitspraken. Hoewel hij dus een bedrieger is, weet hij toch sympathie bij je op te wekken. Zijn binnenwereld is heerlijk beschreven en laat je vaak grinniken tijdens het lezen.
Zijn tegenhanger is een ambtenaar op het ministerie van Veiligheid, genaamd Bodo Klein, een man die met het leven worstelt en zich eveneens een buitenstaander voelt. Hij stuurt een versleutelde brief aan zijn collega's waarin hij aankondigt zelfmoord te gaan plegen. Dit leidt tot een consternatie, die ondanks het dramatische gegeven, toch hilarisch is. Er ontstaat een sfeer van ongemakkelijkheid, drama en ontreddering, die je meteen sympathie doet opvatten voor Bodo, die uiteindelijk toch afziet van zijn zelfmoord. Omdat Bodo voorlopig niet op zijn werk kan verschijnen, krijgt hij van de minister de opdracht om Alexei Krups te ontmaskeren.
Als deze opdracht uiteindelijk is volbracht, blijft zowel Alexei Krups als Bodo Klein, elk op zijn eigen manier, achter met gevoelens van eenzaamheid.

Het zijn vooral de menselijke worstelingen, gevoelens en overwegingen, en de heerlijke manier waarop die zijn weergegeven, die dit boek geweldig maken, en die het overtuigend winnen in de platte 'gedataficeerde' wereld. Een zeer hoopvol en positief gegeven.