Een boek dat je betovert.

Ierland, Duncannon Castle. Erin probeert op allerlei manieren geld in het laatje te krijgen om het kasteel overeind te houden. Het is het laatste wat haar nog verbindt met haar moeder. Ze heeft een baan, een B&B geopend en probeert een filmstudio over te halen haar kasteel als filmset te gebruiken. Maar helaas kiest de studio voor een ander kasteel.

Ten einde raad daalt Erin af naar de kerker en zoekt hulp bij de stem die haar al vaker heeft geholpen. De volgende ochtend lijkt alles opgelost, tot er weer een ramp gebeurt en Erin opnieuw moet afdalen naar de kerker. Alleen heeft dat grote gevolgen.

Ik moet zeggen dat ik niet vaak fantasy lees, en eigenlijk heb ik geen idee waarom niet. Want Merel heeft met haar debuut laten zien dat fantasy niet zomaar elfjes en toverstafjes in een boek is. Het is zoveel meer.

Er is veel aandacht gegeven aan het verhaal. Dat zie je aan de omslag en de prachtige edges. Maar ook binnenin zijn er mooie illustraties en citaten, die geven net dat beetje extra. Veel aandacht gaat ook naar het schetsen van de voorgeschiedenis en de omgeving. Daardoor pakte het verhaal mij niet gelijk vanaf het begin. Door wisselende perspectieven wordt het verhaal steeds verder ingekleurd en begint alles in elkaar te passen. En vanaf dat moment vertoefde ik in Ierland.

De schrijfstijl is zo beeldend dat ik het voor me zag alsof ik naar een film zat te kijken. De personages voelden echt aan en ik voelde een band met Erin. Ik voelde haar verdriet, wanhoop en eenzaamheid. Door deze extra’s kreeg het verhaal meer diepgang en werd het een bijzonder fantasyboek. Met thema’s als rouw, verdriet, liefde, familie en vergiffenis. Op het einde werd je nog een aantal keer verrast door een aantal onverwachte wendingen, die ervoor zorgden dat je het boek met een glimlach en een traan dichtsloeg.

Een boek dat je betovert.
4.5 ster