Vooral verliefd op de hoofdpersoon

Hoofdpersoon Molly uit ‘de Kamermeid’ is een neurodiverse jonge vrouw uit een complexe familiesituatie. Ze woonde sinds haar kinderjaren samen met haar oma in hun kleine appartementje, en als de propere Molly van school komt besluit ze dat ze het allerliefst wil werken in het chique Regency Grand Hotel. De job is Molly op het lijf geschreven. Ze is plichtsgetrouw, schoon en vriendelijk, maar ze lijkt een aantal sociale interacties niet goed onder de knie te krijgen. Collega’s en gasten bespotten haar, of maken misbruik van haar, maar dankzij een klein groepje echte vrienden navigeert Molly langs de uitdagingen die ze tegenkomt.

Molly’s relatief vreedzame leventje wordt flink opgeschud door een moord in het Grand Regency Hotel. Door haar atypische antwoorden op vragen van politie en managers, én een aantal mensen die denken haar erin te kunnen luizen, wordt Molly de hoofdverdachte van de moord. Molly geeft aan onschuldig te zijn, maar door haar neurodiverse communicatie maken haar antwoorden of non-verbale reacties haar juist verdachter. Gelukkig bieden echte vrienden en een goede advocaat haar de hulp die ze nodig heeft. Molly leert gedurende het verhaal de mensen waarmee ze al die tijd omgegaan is eindelijk echt kennen.

Het verhaal gaat meer over echte vriendschap en neurodiversiteit, dan dat het over een op te lossen misdaad gaat. Ik vond de personages dan ook interessanter dan het verhaal. Je merkt gedurende het verhaal dat Molly haar sociale vaardigheden ontwikkelt. Ze begrijpt dankzij haar echte vrienden wie haar bedriegen, en zet aan het einde van het boek haar atypische reacties in om haar zogenaamde vrienden wat speldenprikjes uit te delen. Molly is dol op de Olive Garden, en hoopt dat Nick de knappe barman haar eens mee op date neemt naar dat geweldige restaurant waar je onbeperkt salade refills en broodstengels kunt eten. Na een aantal afspraakjes, die Molly als date ziet, en die Nick eigenlijk gebruikt om haar te manipuleren, ziet Molly het licht en kaatst ze de bal terug. Ze bestelt heeeeel veel lekker eten om mee te nemen, en zegt op haar eigen charmante manier dat Nick die hoge rekening wel kan betalen, toch?

Ik dacht na het lezen van dit boek: dit is een van de weinige boeken die je niet zozeer voor het plot moet lezen, maar voor een personage. Ik vond het personage Molly geweldig, de manier waarop ze sociaal de plank vaak nét misslaat, de manier waarop ze haar best doet om het beste leven te leiden wat ze kan, en de liefde die doorklinkt in haar herinneringen aan haar oma. De manier waarop Prose je een inkijkje geeft in het hoofd van Molly was steengoed. De rest van de karakters zijn duidelijk bedoeld om Molly te spiegelen, helpen of tegen te werken, maar zij missen individualiteit. De richting van het plot was af en toe overduidelijk, maar door Molly’s onvoorspelbaarheid blijft het toch een verrassing hoe het verhaal afloopt.

‘Het kamermeisje’ was helemaal niet wat ik ervan verwachtte, ik zou het boek eerder kwalificeren als feelgood roman dan als spannend, maar ik heb er toch van genoten. Molly is in dit boek de onbetwiste ster van de show.