Een boek waarvan je het jammer vindt dat het uit is

Het stukje tekst voor de proloog was voor mij al voldoende om ‘hooked’ te raken: je leest een meldkameroproep uit 1975 van een vrouw, die zegt dat ze een bebloed meisje door het bos zag rennen. Het meisje werd door iemand achtervolgd. De verbinding wordt verbroken, en je leest dat het meisje, Nola Kellergan, nooit meer wordt teruggevonden. Wat een binnenkomer!

Het boek verhaalt vervolgens over Marcus Goldman, een jonge schrijver die na zijn goed ontvangen debuut met een probleem kampt betreffende zijn volgende boek: writer’s block. Hij gaat langs bij zijn oude vriend en mentor, Harry Quebert, eveneens gelauwerd schrijver en Marcus’ oud-professor aan de universiteit. Tijdens Marcus’ studietijd zijn Harry en Marcus vrienden geworden en gebleven. Quebert heeft Marcus tevens geholpen zijn schrijversdroom te verwezenlijken door hem vaderlijk advies te geven.

Na een logeerpartij in Quebert’s woonplaats Aurora vertrekt Marcus weer naar zijn woonplaats New York, waar hij al snel het schokkende bericht krijgt dat Harry Quebert is opgepakt voor de moord op Nola Kellergan in 1975. Tijdens werkzaamheden in zijn tuin vinden de werklieden, 33 jaar na de moord, haar lichaam. Begraven in Harry’s tuin, met in haar armen het manuscript van zijn grootste meesterwerk. Marcus kan niet geloven dat zijn vriend tot zoiets in staat is, en is vastbesloten zijn onschuld te bewijzen. Hij gaat in het slaperige provinciestadje Aurora op onderzoek uit. En vindt daar meteen inspiratie voor zijn volgende bestseller.

In de tussentijd word je als lezer meegenomen in het verleden van Marcus, Harry, Nola, en talloze andere inwoners van het plaatsje Aurora. Dicker weet op een natuurlijke manier de visie van alle personages op de moord op Nola mee te nemen in het verhaal, zonder dat wisseling van perspectief geforceerd of onnatuurlijk voelt. Hij doet dat slim door Marcus op pad te sturen om mensen te interviewen. Dicker is daarnaast in staat om de relaties tussen de personages zo subtiel uit te werken, dat het voelt alsof je tijdens het lezen van het verhaal de mensen steeds beter leert kennen, maar deinst er ook niet voor terug om af en toe een dwaalspoor uit te zetten...

Ik vond het boek geweldig: ik houd ontzettend van boeken als deze. Boeken die complexe karakters beschrijven die zowel goede als slechte dingen doen. Boeken die een verhaal laag voor laag opbouwen, het hele boek nemen om alle plotlijnen op bijzondere wijze met elkaar te verweven, maar die tegelijkertijd geen draadje onafgehecht laten.

Ik heb dit boek als luisterboek gehoord, en het vreemde daaraan vond ik wel dat je niet goed kunt zien hoe ver je al bent in het boek (via de website van de Online Bibliotheek). Daardoor dacht ik dat het boek na deel 2 zo goed als afgelopen was, en ging ik, ietwat teleurgesteld over nog wat losse draadjes, eerst maar mijn papieren boek uitlezen. Maar toen kwam deel 3 nog. Wauw, deel 3. Waarin alles nog eens goed door elkaar geschud wordt en de ene na de andere verrassing nog opduikt. En alles als een puzzel in elkaar past. Een bijzonder boek, dat laat zien hoe complex (het achterhalen van) de waarheid is.