Lezersrecensie
Wat zien we in de spiegel?
Dit is géén versie voor kinderen! Laat je niet misleiden door de prachtige prenten die ik laat zien, want achter deze prenten schuilt duisternis. Een duisternis zo zwart als de nacht waarin Sneeuwwitje geboren werd terwijl haar moeder stierf. Laat dit een teken zijn...
Vanaf de eerste bladzijde is duidelijk dat hier de rollen zijn omgedraaid. Sneeuwwitje en de prins vertegenwoordigen het kwaad en we zien nu het verhaal vanuit het standpunt van de niet-zo-kwade stiefmoeder, die hier een krachtig vrouwelijk personage is.
'They call me wise, but I am far from wise, for all that I foresaw fragments of it, frozen moments caught in pools of water...
... or in the cold glass of my mirror.
If I were wise I would not have tried to change what I saw.'
Het is een versie die in eerste instantie door het verschoven perspectief een mind-switch en ook wat weerstand oproept (er zitten wat ontaarde en griezelige elementen in!), het is ook een reden dat ik het een tweede keer las. Al was de eerste reden toch dat ik zó ontzettend genoot van het betoverende tekenwerk van Colleen Doran, zo rijk aan details en kleuren! Overweldigend spat haar werk van de bladzijden af. Echt geweldig!
Het boek deed me afvragen waarom Neil Gaiman (VK, 1960) voor zijn insteek gekozen heeft. In een interview zegt hij dat hij zich afvroeg wat dat nou eigenlijk voor een prins is die een lijk in een glazen kist ziet liggen en denkt: Ik ben verliefd, haar wil ik hebben... en hoe kan het dat een jonge vrouw met een huid zo wit als sneeuw, met lippen zo rood als bloed, en haren zo zwart als dit ebbenhout na jaren in een kist niet sterft?
Gaiman laat een onderliggende laag in het verhaal zien door een paar dubieuze elementen uit oorspronkelijke sprookje, die daar met een hoop romantiek verhuld worden, een spiegel voor te houden. Eentje waarin patriarchale onderdrukking en de verwachte onderdanigheid van vrouwen juist door het uitvergroten van dit beeld van de prins met zijn verlangens naar een passieve (levenloze!) Sneeuwwitje hem ontmaskert en tot een schurk maakt. Dit uitvergroten maakt het ook confronterend. De beelden an sich zijn niet schokkend, de gedachte erachter kan wel zo worden ervaren.
Colleen Doran (VS, 1964), bekend als tekenaar voor o.a. DC Comics (Wonder Woman) heeft zich vol enthousiasme op het artwork voor deze graphic novel gestort, dat ze vrijwel volledig met de hand op papier creëerde (dus geen blue-line pencilling). Achterin het boek licht ze een en ander toe en laat ze wat voorwerk zien, heel interessant vond ik. Zowel Neil Gaiman als zijzelf zijn bewonderaars van de weelderige rijkgedecoreerde stijl van Harry Clarke en Aubrey Beardsley, overduidelijk dat hun werk de inspiratiebron voor dit boek was. Je moet er even bij stilstaan, maar ze maakt bijna geen gebruik van strak gekaderde panelen, maar laat ze zoveel mogelijk vloeiend in elkaar overlopen om het verstrijken van de tijd, de stemming en het gevoel aan te geven. Heel stijlvol.
Vanaf de eerste bladzijde is duidelijk dat hier de rollen zijn omgedraaid. Sneeuwwitje en de prins vertegenwoordigen het kwaad en we zien nu het verhaal vanuit het standpunt van de niet-zo-kwade stiefmoeder, die hier een krachtig vrouwelijk personage is.
'They call me wise, but I am far from wise, for all that I foresaw fragments of it, frozen moments caught in pools of water...
... or in the cold glass of my mirror.
If I were wise I would not have tried to change what I saw.'
Het is een versie die in eerste instantie door het verschoven perspectief een mind-switch en ook wat weerstand oproept (er zitten wat ontaarde en griezelige elementen in!), het is ook een reden dat ik het een tweede keer las. Al was de eerste reden toch dat ik zó ontzettend genoot van het betoverende tekenwerk van Colleen Doran, zo rijk aan details en kleuren! Overweldigend spat haar werk van de bladzijden af. Echt geweldig!
Het boek deed me afvragen waarom Neil Gaiman (VK, 1960) voor zijn insteek gekozen heeft. In een interview zegt hij dat hij zich afvroeg wat dat nou eigenlijk voor een prins is die een lijk in een glazen kist ziet liggen en denkt: Ik ben verliefd, haar wil ik hebben... en hoe kan het dat een jonge vrouw met een huid zo wit als sneeuw, met lippen zo rood als bloed, en haren zo zwart als dit ebbenhout na jaren in een kist niet sterft?
Gaiman laat een onderliggende laag in het verhaal zien door een paar dubieuze elementen uit oorspronkelijke sprookje, die daar met een hoop romantiek verhuld worden, een spiegel voor te houden. Eentje waarin patriarchale onderdrukking en de verwachte onderdanigheid van vrouwen juist door het uitvergroten van dit beeld van de prins met zijn verlangens naar een passieve (levenloze!) Sneeuwwitje hem ontmaskert en tot een schurk maakt. Dit uitvergroten maakt het ook confronterend. De beelden an sich zijn niet schokkend, de gedachte erachter kan wel zo worden ervaren.
Colleen Doran (VS, 1964), bekend als tekenaar voor o.a. DC Comics (Wonder Woman) heeft zich vol enthousiasme op het artwork voor deze graphic novel gestort, dat ze vrijwel volledig met de hand op papier creëerde (dus geen blue-line pencilling). Achterin het boek licht ze een en ander toe en laat ze wat voorwerk zien, heel interessant vond ik. Zowel Neil Gaiman als zijzelf zijn bewonderaars van de weelderige rijkgedecoreerde stijl van Harry Clarke en Aubrey Beardsley, overduidelijk dat hun werk de inspiratiebron voor dit boek was. Je moet er even bij stilstaan, maar ze maakt bijna geen gebruik van strak gekaderde panelen, maar laat ze zoveel mogelijk vloeiend in elkaar overlopen om het verstrijken van de tijd, de stemming en het gevoel aan te geven. Heel stijlvol.
2
Reageer op deze recensie
