Verloren in de tijd, gevonden in het verleden

Stel je voor: je bent net ontsnapt aan een gebroken hart, logeert in een charmant pension aan de Engelse kust en tuurt uit op kasteelruïnes... tot je een antiek winkeltje binnenwandelt, aan een klok draait, en – poef! – je staat plots in 1605 voor een levendig kasteel met twee knappe, doch wantrouwige broers. Klinkt als de droom van elke tijdreisromanticus, toch?

Irina Shapiro serveert ons in In handen van de tijd een fijne mix van romantiek, historie en een vleugje magie. Het verhaal leest als een film: vlot, visueel en met een vleug drama op zijn tijd. Valerie’s ontmoeting met de broers Whitfield – de stugge Alec en de charmante Finlay – zorgt voor het nodige hartkloppingenmateriaal. En ja, het geheel is een tikje voorspelbaar, maar soms is dat net wat je nodig hebt op een grijze dag.

Wat me minder overtuigde? Valerie’s wel erg kalme reactie op haar sprong naar de 17e eeuw – geen paniek, geen existentiële crisis, gewoon hup, aanpassen en meedraaien. Toch doet dat weinig af aan het plezier. Het verhaal blijft boeien, zeker wanneer het perspectief later wisselt en Valeries zus in het heden naar haar op zoek gaat.


Ik kreeg dit boek in een heerlijke mysterybox van AnderWereld , compleet met sfeervolle goodies die de leeservaring extra cachet gaven. Geen literair meesterwerk, maar wel een geslaagde, hartverwarmende ontsnapping – ideaal voor een regenachtige avond met een dekentje en een kop thee.

En jawel, ik kijk stiekem al uit naar deel twee. Want zeg nu zelf: wie wil er nu níét weten hoe het afloopt met Valerie, haar zus, en die mysterieuze klok?