Onder de flapperjurk klopt een speurdershart

Vanaf de eerste bladzijde van Schaduw en Licht voelde ik me als een nieuwsgierige flaneur in het Berlijn van de jaren twintig – alles glinsterde van belofte en onderhuids gevaar. Hulda Gold is een heerlijk eigenzinnige heldin: scherpzinnig, met een scherp penneke en een nog scherper rechtvaardigheidsgevoel. Haar werk als vroedvrouw brengt haar op plekken waar de rijken hun ogen voor sluiten, maar waar het echte leven zich ongefilterd afspeelt. De sfeer is broeierig, de stad ademt jazz, rook en sociale onrust. En dan is er nog meneer Inspecteur Karl North – stug als Berlijnse baksteen, maar met barstjes waar licht doorheen sijpelt. Het mysterie is beklemmend genoeg om je adem in te houden, en toch draait het boek niet alleen om misdaad, maar ook om menselijkheid. Wat Anne Stern zo sterk doet, is het verweven van historische diepgang met persoonlijke keuzes die aan je blijven knagen. Elk decor voelt tastbaar: van armoedige stegen tot rokerige cafés vol verborgen verhalen. Dit boek is geen denderende thriller, maar een subtiel gecomponeerde roman waar melancholie en hoop om beurten de toon zetten. Hulda’s wereld is er een waarin ik met plezier verdwijn, zelfs al doet die soms pijn. En jawel, ik kijk reikhalzend uit naar deel twee en drie – want ik wil meer weten, meer voelen, meer Hulda.