meeslepend sociaal historisch verslag

Zijn debuut roman De kathedraal van de zee is een meeslepend en boeiend geschreven epos over het Barcelona in de 14e eeuw. Diezelfde meeslependheid en sociale geschiedschrijving in de vorm van een roman verwachtte ik ook in De Schilder van Barcelona. Aanvankelijk vond ik het wat stroperig. Falcones' schrijfstijl is vol omhalen, breedsprakerig met vele tussen en vervolgzinnen. Maar naarmate het boek vorderde sprak het meer en meer aan. Knap is de sociale geschiedschrijving -al dan niet fictief aangepast- van de onrust eind 19e en begin 203 eeuw van een stad die een metropool wordt en waar de tegenstelling tussen de massa (armen, arbeiders) en rijk (de bourgeoisie, industriëlen) enorm groot is. Wat dat betreft liggen er parallellen met de huidige tijd, waarin 5% van de rijksten 90% van de rijkdom op deze wereldbol bezitten en dus 95% van de wereldbevolking de resteren 10% . Niet vreemd dat het volk, zoals destijds in heel Europa in opstand komt. In Rusland leidde het uiteindelijk tot een revolutie. In Barcelona niet. De woede richt zich uiteindelijk op het instituut kerk, dat via slinkse programma's het volk onder de duim houdt: enerzijds met angst, anderzijds door onderricht (waar de moraal en waarden van het katholicisme gepredikt werden). Keramist Dalmau Sala speelt in de gebeuren een belangrijke tol. Die wordt hem min of meer door diverse ontwikkelingen opgedrongen door zijn (oude) baas, industrieel Don Manuel Bello.. De strijd tussen Sala en Bello duurt tot op de laatste pagina. Maar De Schilder van Barcelona is geen sec historisch verslag. Het is uiteindelijk een roman, waarin de relatie tussen Sala en diens verloofde Emma wordt uitgediept, maar wel rond die arbeidersstrijd en de culturele ontwikkelingen in Catalonië. Dat is een ander belangrijk deel in het boek, de beschrijving van de opkomst van de modernisten, met name in de architectuur (Gaudi), maar ook de schilderkunst (Picasso). Dat had wat mij betreft wat minder uitgesponnen mogen zijn. Soms gaat de uitweiding wel erg ver en het speelt in de ontwikkeling van het verhaal geen allesomvattende factor. Aan de met vele omhalen geschreven schrijfstijl van Falcones moet je dus even wennen (er door heen), maar uiteindelijk weet hij er een verslindende pageturner van te maken.. .