Lezersrecensie
Ontspanning of strijd
Ooit ontmoette ik een lezer die vertelde alleen maar even (of oneven) bladzijden te lezen uit zijn boek. 'je mist er niks aan, de essentie blijft bestaan. de rest is bladvulling. Ook sleurde deze wandelaar telkens een gelezen bladzijde uit zijn boek. Dat was alleen vanwege praktische redenen: het besparen van gewicht in de rugzak...
Ik moest aan de ontmoeting en ontboezeming denken bij het lezen van Secretum, deel 2 uit de reeks rond de castratenzanger/abt Atto Melani en zijn maatje, de voormalige hulp uit de herberg De Schildknaap (uit deel 1: Impirmatur). Wederom een pil van rond de 800 bladzijden en opnieuw een strijd tussen doorlezen en opgeven. Secretum is bij tijden best wel spannend en de drang naar hoe het uiteindelijk afloopt is sterker dat de impulsen om het boek in een hoek te smijten. Het lezen is echter geen ontspanning, maar een werkproces. Deels wordt dat veroorzaakt door het gezwollen, hoogdravende taalgebruik. Wellicht is hiervoor gekozen om de wat elitaire, aangedikte sfeer waarin het verhaal zich speelt te reconstrueren (een aristocratische en (religieuze) ambtelijke omgeving in omgeving Rome rond 1700). Gevolg: ellenlange zinnen met meer komma's in één zin dan ik mijn hele recensie, onnatuurlijke woordkeuzes, gewrochte constructies. Een tweede hindernis is de soms onbegrensde opsomming van details. Van aanwezige bloemen op het feest, complete ingrediënten en beschrijvingen van menu's, alle bekende -en wellicht onbekende- bedelbendes in Rome, alle kleuren uit een schilderij.... u verzint het maar...
Dat maakt het boek onleesbaar, een strijd in plaats van genot. Het lijkt re op dat het schrijversduo met deze vormgeving willen aantonen hoe goed ze wel zij, hoe gedetailleerd, hoeveel kennis ze hebben over...Maar het gaat hier niet over een wetenschappelijke studie, een proefschrift o.i.d, maar over een literaire thriller. Met de techniek van de wandelaar -de helft van het boek is overbodig, dus hoef je je niet in te verdiepen- zou Secretum een stuk aangenamer zijn. Less is more is een gouden tip voor de schrijvers,
Ik moest aan de ontmoeting en ontboezeming denken bij het lezen van Secretum, deel 2 uit de reeks rond de castratenzanger/abt Atto Melani en zijn maatje, de voormalige hulp uit de herberg De Schildknaap (uit deel 1: Impirmatur). Wederom een pil van rond de 800 bladzijden en opnieuw een strijd tussen doorlezen en opgeven. Secretum is bij tijden best wel spannend en de drang naar hoe het uiteindelijk afloopt is sterker dat de impulsen om het boek in een hoek te smijten. Het lezen is echter geen ontspanning, maar een werkproces. Deels wordt dat veroorzaakt door het gezwollen, hoogdravende taalgebruik. Wellicht is hiervoor gekozen om de wat elitaire, aangedikte sfeer waarin het verhaal zich speelt te reconstrueren (een aristocratische en (religieuze) ambtelijke omgeving in omgeving Rome rond 1700). Gevolg: ellenlange zinnen met meer komma's in één zin dan ik mijn hele recensie, onnatuurlijke woordkeuzes, gewrochte constructies. Een tweede hindernis is de soms onbegrensde opsomming van details. Van aanwezige bloemen op het feest, complete ingrediënten en beschrijvingen van menu's, alle bekende -en wellicht onbekende- bedelbendes in Rome, alle kleuren uit een schilderij.... u verzint het maar...
Dat maakt het boek onleesbaar, een strijd in plaats van genot. Het lijkt re op dat het schrijversduo met deze vormgeving willen aantonen hoe goed ze wel zij, hoe gedetailleerd, hoeveel kennis ze hebben over...Maar het gaat hier niet over een wetenschappelijke studie, een proefschrift o.i.d, maar over een literaire thriller. Met de techniek van de wandelaar -de helft van het boek is overbodig, dus hoef je je niet in te verdiepen- zou Secretum een stuk aangenamer zijn. Less is more is een gouden tip voor de schrijvers,
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van MRoe
Gesponsord
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
In een wrak voor de Texelse kust wordt een waardevolle trouwjurk gevonden. Het is aan archeologe Emilie om het verhaal achter de jurk te ontrafelen. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
Mirjam van Biemen was acht jaar oud toen haar moeder een einde aan haar leven maakte in een psychiatrische inrichting. Twintig jaar later gaat Mirjam op zoek naar antwoorden. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
