Geconstrueerd te veel van het goede

Ik heb lang moeten zoeken naar een exemplaar van Het testament van Nostradamus van Tom Egeland. Het uiteindelijke verlangen om het boek te lezen weegt niet voor 100% mijn verwachtingen in. Vooropgesteld: ik ben een fan van de Noorse schrijver en heb zijn voorgaande boeken met de albino archeoloog Bjorn Belto verslonden. De mix van historische feiten en fictie, het literaire thriller gehalte en de spanning zijn van grote klasse. Dat laatste zit wel goed, evenals het eerste. Met het literaire onderdeel heb ik wat meer moeite. Deels omdat er wel heel veel feiten en informatie verstrekt wordt, met diverse kruisverbanden en relaties, waarbij dit alles niet altijd in heldere taal verwoord wordt. Maar veelmeer dan in zijn voorgaande boeken is het gehalte ongeloofwaardigheid een stoorpunt. Net als in de boeken van stijlgenoot Dan Brown komt de hoofdpersoon (hier dus Belto) altijd op het allerlaatste moment achter de oplossing (hier van gecodeerde teksten, inscripties, anagrammen), ontspringt meermaals de dans van gevaar op miraculeuze wijzen en beschikken ze kennelijk over een onuitputtelijke bron van collega wetenschappers, onderzoekers, duskundigen en al wat meer. Dat begint op een bepaald moment te irriteren en ongeloofwaardig te worden (ook al is het fictie). Eén voorbeeld: het klooster van de rivaliserende orde Vicarius Filiie Dei zou in een onherbergzaam Italiaans gebied liggen. Het zou nagenoeg onbekend zijn. Maar meerdere keren is er sprake van vervoer door en van de monniken, moeten ze toch aan materiaal, voedsel en voorzieningen komen etc. Gekker wordt het nog als een special forces van de Amerikaanse overheid ingrijpt en er een langgerekt transport van militaire voertuigen - inclusief tanks- vanuit Roma naar het klooster trekt. Logisch en niemand vraagt zich iets af, want het is toch de gewoonste zaak van de wereld. alsof er elke dag zo'n colonne voorbij komt...
Daarnaast zit het verhaal wel erg gecompliceerd in elkaar en zijn er verbindingen, relaties en overeenkomsten tussen de Ark van het verbond, het orakel van Delphi, een schat van Ceasar en de vergane bibliotheek van Alexandrië. De Medicifamilie, Leonardo da Vinci, Machiavelli spelen allen een belanrijke rol. En dat zou de oude ziener allemaal -uiteraard cryptisch- in zijn voorspellende werken hebben genoteerd. Allemaal wat te veel van het goede, te veel input, te geconstrueerd en daardoor niet echt vlot leesbaar.