Verdriet heeft een smaak

Libby en Justin zijn 18 jaar getrouwd en hebben een dochter Ashlyn van 15. Ze wonen in een herenhuis in de chique wijk van Boston. Libby is huisvrouw en is daarnaast actief als zilverklei kunstenares. Justin heeft een miljoenen bedrijf in de bouw. Als enige baas runt hij dit met een team trouwe werknemers. Ashlyn is zijn prinsesje hij draagt haar op handen. Tussen Libby en Justin gaat het minder goed. Ze worstelen met huwelijksproblemen en hebben deze vrijdagavond een date. Waar Libby zich moed indrinkt heeft Justin het naar zijn zin. Bij thuiskomst wordt het stel verrast door twee mannen en worden ze samen met hun dochter ontvoerd.
Tessa Leoni wordt vanuit het bedrijf belast met de opdracht het gezin te vinden. In samenwerking met de plaatselijke politie en de FBI gaat ze op jacht. Het wordt al snel duidelijk dat dit geen gewone ontvoering is. De opdrachtgever had informatie die slechts een selecte groep mensen kent. Een teken van leven blijft lang uit en de situatie wordt nijpender.

Het tempo in het verhaal is prettig. Het wordt rustig opgezet zonder te veel te vertragen of te versnellen. De verhaallijnen wisselen elkaar af op een hoogtepunt. Zo leren we de personages goed kennen en wordt het mysterie van de ontvoering stukje bij beetje ontrafeld. De hoofdvertellers zijn Libby, Tessa en Wyatt. Wyatt is sherif in het gebergte gebied waar de in de jas verstopte GPS van Justin wordt gevonden.
Deze vertellers vertellen over hun eigen verleden en geven inzicht over de situatie.

Mooie zinnen kent het boek ook. Het begint met:
'Dit heb ik ontdekt toen ik elf was: verdriet heeft een smaak. De vraag is welke smaak het voor jou heeft.' Het prikkelt de lezer.

Tot het einde toe weet de schrijfster het verhaal te leiden met precisie. De plottwist en het verloop daarvan tot de laatste zin is krachtig en in een rustig maar spannend tempo neergezet. Geen kater aan het einde maar een zoete afdronk.