Goed debuut

“De vrouw die tegenover haar stond, leek als twee druppels water op haar. (…) Het was haar spiegelbeeld.”

Op het station van Delft loopt Cornelia een vrouw tegen het lijf die precies op haar lijkt. Het is haar evenbeeld en ze dragen zelfs dezelfde kleding. Cornelia probeert de vrouw te achtervolgen om haar aan te spreken, maar ze raakt haar kwijt in de menigte.

Cornelia kan er maar niet over uit wat er gebeurd is. Ze weet dat ze een tweelingzusje heeft, maar zij is een paar dagen na hun geboorte overleden, dus zij kan het niet zijn, toch?

Cornelia wil thuis haar verhaal kwijt, maar haar man Henk is vaker niet thuis dan wel. En als hij thuis is behandelt hij haar heel erg bot. Ze wacht op het goede moment om het aan haar vader te vertellen en vragen te stellen, maar ze wil geen nare herinneringen oproepen. Een goede vriendin van Cornelia besluit haar te helpen in de zoektocht naar de vrouw van het perron.

“‘U moet proberen ervan af te zien uw zuster overal te zoeken.’
‘Ik kan het zoeken niet laten, ik zal mijn andere helft vinden'”.

Agnita de Ranitz (1952) volgde een opleiding kunstgeschiedenis aan de Ecole du Louvre in Parijs. Na haar huwelijk in 1978 bleef zij in Frankrijk wonen; de laatste 15 jaar is zij actief als gemeenteraadslid. Hoewel Frankrijk al bijna veertig jaar haar thuis is, komt Agnita nog geregeld en met veel plezier in Nederland. Zij aarzelde dan ook niet om dit boek te laten afspelen in de omgeving waar zij haar jeugd doorbracht.

De vrouw op het perron is het debuutroman van de auteur. De inspiratie voor dit verhaal haalde ze uit een krantenartikel, waarin een oproep stond van een oudere dame die op zoek was naar haar tweelingzus.

Dit boek heeft weinig personages. Het draait echt om Cornelia en haar reactie op het zien van de vrouw op het perron. Cornelia is een hele lieve, wat naïeve vrouw, die geen vlieg kwaad doet. Het is schrijnend om te lezen hoe ze door haar man Henk behandeld wordt. Als lezer gun je haar een verzetje en hoop je dat er een mooie hereniging met de vrouw van het perron volgt.

Er zijn een aantal hoofdstukken die schuingedrukt zijn. Daarin volgen we een oudere zieke dame die iets op haar kerfstok heeft. Wat dat is wordt aan het einde van het boek duidelijk.

Het verhaal bevat veel dialogen die af en toe wat gekunsteld overkomen. Deze dialogen zijn er duidelijk om de lezer wat over te brengen, maar komen niet over als natuurlijke conversaties. De tempo van het verhaal is niet hoog, maar dat is niet storend.

De vrouw op het perron is heel aandoenlijk verhaal en een trip down memory lane voor de hoofdpersonages. Heel langzaam wordt de lezer voorbereid op wie de vrouw op het perron is en wat er aan vooraf is gegaan. Het verhaal speelt zich af in de jaren ’60 in Rotterdam en omstreken. Maar de personages grijpen ook regelmatig terug naar ervaringen uit het verleden. Er komt ook een stukje geschiedenis voorbij van de paardenwagens en trams. Dit boek zal zeker ook de mensen aanspreken die rond die tijd daar zijn opgegroeid.