Gelaagd en beeldend, met een stille intensiteit

Lentekind is zo’n roman die je langzaam maar zeker meesleept. Niet met grootse gebaren of schokkende wendingen, maar juist met een stille intensiteit die gaandeweg onder je huid kruipt. Harmen Van Liemt schrijft trefzeker en beeldend, met veel oog voor sfeer en detail.
Wat me vooral trof, is de manier waarop hij het hoofdpersonage tot leven brengt: zoekend, tastend, soms schurend tegen de randen van wat veilig voelt. De thematiek – volwassen worden, verlies, identiteit – wordt niet pontificaal opgediend, maar verweven in scènes die spreken door hun subtiliteit.
De natuur, de seizoenen, de omgeving: het landschap in Lentekind is bijna een personage op zich. Van Liemt weet precies hoe hij beelden moet oproepen die blijven hangen. Tegelijkertijd is er ook ruimte voor verstilling en traagheid – wat soms iets ten koste gaat van het tempo, maar goed past bij de toon van het boek.
Vier sterren dus, vooral voor de gelaagdheid, de mooie taal en de manier waarop dit verhaal nog even doorwerkt nadat je het hebt dichtgeslagen.