Een heel menselijk en herkenbaar verhaal

Lang leve je eigen moedertaal waarin je toch steeds nuances het beste begrijpt. Griet Op De Beeck's tweede roman is opnieuw in een mij zó herkenbaar Vlaams geschreven. De ge's, gij's en u's vliegen in het rond waar ik me erg thuis bij voel. Dit gewone niet sensationele maar levensechte verhaal raakt me weer met volle kracht. Net zoals haar eersteling Vele hemels boven de zevende, komt het verhaal van de 9-jarige Mona opnieuw direct bij me binnen. We lezen over de belevenissen van Mona uit haar oogpunt als 9-, als 24- en als 35-jarige in een moeilijk samen te houden familie. Haar strenge eigen moeder overlijdt als ze nog kind is, en een jaar later trouwt haar vader met een nieuwe jonge vrouw. Hij blijft zich echter terugtrekken in zijn werk als tandarts, als vlucht uit zijn liefdeloze relaties. Als Mona ouder wordt, gaat ze werken als dramaturg bij het theater en krijgt ze een relatie met een beroemde oudere niet zo attentvolle schrijver. In het laatste deel, als haar vader ziek wordt, komen sommige emoties eindelijk naar boven, en wordt er geprobeerd het een en ander uit te spreken hoewel het nog niet volledig lukt... Dit verhaal gaat over schuld, verantwoordelijkheid, liefde zoeken en vinden en opnieuw verliezen, en durven je eigen leven in handen te nemen. Het menselijke gestuntel met relaties voert opnieuw de boventoon, net zoals in Op De Beeck's eerste roman. Zinnen zijn niet altijd af, dialogen twijfelend, het einde wat vaag. Het is wat je tussen de zinnen door kunt lezen, wat er ook toe doet. Spannende thrillers en vrolijke/romantische boeken lees ik graag, een roman als deze ook en ze blijft net wat langer hangen...