Terug naar Langdon: spannend, voorspelbaar en toch weer genieten.

Op het eerste boek na, heb ik alle boeken van Dan Brown gelezen en stuk voor stuk verslonden. Alleen zijn laatste boek, Oorsprong (2017), kwam bij mij niet verder dan 3 sterren. Na 8 jaar wachten dan eindelijk weer een boek en ik kon dan ook niet wachten om aan de 766 pagina’s van “Het ultieme geheim” te beginnen.

Dit is het zesde deel in de boeken over professor Robert Langdon. Eerlijk gezegd had ik gehoopt op iets anders, aan de andere kant is het ook wel een karakter waar je een mooi spannend verhaal mee kan maken. Robert Langdon is het beste te vergelijken met Indiana Jones, maar dan minder ruw. Beiden zijn academici, maar Langdon is een hoogleraar kunstgeschiedenis en Jones professor Archeologie.

Het boek is weer verdeeld in hele korte hoofdstukken (140 stuks) en het zorgt ervoor dat je elke keer weer denkt “nog eentje” voor je het wil wegleggen. De formule is niet echt veranderd. Langdon krijgt een bericht, is verbaasd of snapt het bericht niet, komt er dan opeens achter dat het een code is, vertaald de code en je leest hier uitgebreid de uitleg over, de code werkt niet, komt erachter dat ie een stomme fout heeft gemaakt (de O is hier geen O maar een 0, zoiets) en dan kan ie weer ergens naar binnen of verder in zijn avontuur. Iets wat voorspelbaar. Ook de twist aan het einde zag ik al aankomen, dus qua thriller is het een lekker leesboek, maar niet heel speciaal.

Wat een Dan Brown-boek echter uniek maakt, is de gedachte “wat als….”. Die dit keer zelfs als waarheid werden gepresenteerd. Hij begint het boek met “Alle kunstvoorwerpen, symbolen en documenten in dit boek zijn echt. Alle experimenten, technologieën en wetenschappelijke resultaten berusten op waarheid. Alle organisaties bestaan”. Wat een begin. Je leest het dan meteen anders. Het geeft een andere kijk op ons bewustzijn, wat me enorm aan het denken heeft gezet.

Voor de verandering ontstaat er dit keer geen romance tussen Robert Langdon, en een jong assistente. Hij is hier helemaal hotel de botel van de oudere Katherine Solomon, een wetenschapper die hij uit zijn studietijd al kende en waar hij toen ook al een oogje op had. Het boek is daardoor een stuk leuker en minder als een Hollywood film op papier.

Het verhaal speelt zich af in Praag. Leuk om te lezen over plekken waar ik zelf ook ben geweest, dat geeft een extra leuke herkenning.

Al met al een vermakelijk boek. Voor mij mag de Robert Langdon-reeks hier wel afsluiten. Maar mocht Dan Brown besluiten om hier gewoon mee door te gaan, ben ik bang dat ik ook deze gewoon weer zal lezen.