Lezersrecensie
Een prachtige familiegeschiedenis…
Voor de liefhebbers van ‘All fours’
In ‘Sandwich’ schetst Newman op indringende wijze het leven van Rocky, die zich bevindt in de zogenaamde “sandwichgeneratie” – gevangen tussen de zorg voor opgroeiende kinderen en ouder wordende ouders. Jaarlijks keert ze met haar gezin terug naar het bescheiden vakantiehuis in Cape Cod, een plek vol herinneringen. Maar dit jaar voelt alles anders. Het verleden dringt zich op, de toekomst lijkt ongrijpbaar en de balans in haar leven is zoek.
Newman schrijft met een fijnzinnig oog voor detail. Ze weeft kleuren, geuren en gevoelens door haar proza, waardoor je als lezer niet alleen het strand, maar ook de innerlijke onrust van Rocky kunt voelen. Door subtiele verwijzingen naar het verleden ontvouwt zich langzaam een verhaal over liefde, geheimen en het onvermijdelijke verstrijken van de tijd.
Hoewel de toon soms erg grappig en luchtig is – doordrongen van melancholie, menopauze en de last van herinneringen – straalt het boek tegelijk warmte en herkenning uit. De kracht van familie, de tederheid van ouderliefde en de hoop op verzoening geven het verhaal een menselijkheid die ontroert.
Een mooi, gelaagd familieverhaal dat je uitnodigt om even stil te staan bij je eigen plek tussen verleden en toekomst. Geen oppervlakkige lectuur, maar een boek dat beklijft.
Ik beoordeel het met 3,5 ⭐️
In ‘Sandwich’ schetst Newman op indringende wijze het leven van Rocky, die zich bevindt in de zogenaamde “sandwichgeneratie” – gevangen tussen de zorg voor opgroeiende kinderen en ouder wordende ouders. Jaarlijks keert ze met haar gezin terug naar het bescheiden vakantiehuis in Cape Cod, een plek vol herinneringen. Maar dit jaar voelt alles anders. Het verleden dringt zich op, de toekomst lijkt ongrijpbaar en de balans in haar leven is zoek.
Newman schrijft met een fijnzinnig oog voor detail. Ze weeft kleuren, geuren en gevoelens door haar proza, waardoor je als lezer niet alleen het strand, maar ook de innerlijke onrust van Rocky kunt voelen. Door subtiele verwijzingen naar het verleden ontvouwt zich langzaam een verhaal over liefde, geheimen en het onvermijdelijke verstrijken van de tijd.
Hoewel de toon soms erg grappig en luchtig is – doordrongen van melancholie, menopauze en de last van herinneringen – straalt het boek tegelijk warmte en herkenning uit. De kracht van familie, de tederheid van ouderliefde en de hoop op verzoening geven het verhaal een menselijkheid die ontroert.
Een mooi, gelaagd familieverhaal dat je uitnodigt om even stil te staan bij je eigen plek tussen verleden en toekomst. Geen oppervlakkige lectuur, maar een boek dat beklijft.
Ik beoordeel het met 3,5 ⭐️
1
Reageer op deze recensie
