Meeslepend

Op de cover staat: “ontroerd tot op het bot” en ze hadden gelijk. Het boek begint met personages die je vrijwel direct leuk vindt. Lou is vrolijk en een praatgraag en Will is sarcastisch en heeft droge humor. Ze zijn totale tegenpolen, maar passen op die manier goed bij elkaar.
Lou is op een missie om Will op andere gedachten te brengen, maar merkt al gauw dat dat niet makkelijk is en vele dingen met zich meebrengt.

Het verhaal is realistisch en hartverscheurend en wonderbaarlijk. Het is niet je happily ever after, maar dat geeft niets, want het klopt. Er waren momenten dat ik zat te giechelen en een paar bladzijden verder zat ik weer te huilen. De personages waren realistisch en imperfect en dat maakte ze zo beminnenswaardig. Allemaal probeerden ze hun plekje in de wereld te vinden.

De focus van het verhaal gaat over het leven en keuzes nemen. Over het meeste uit het leven halen en genieten; de wereld zien, dingen ondernemen en verder gaan. Waar bij iemand het verhaal ophoudt, begint bij iemand anders een nieuw hoofdstuk.
Er bloeide liefde op onder onverwachte omstandigheden en de hoofdpersonages bloeiden op, allebei op hun eigen manier. Ik begreep de keuzes die er gemaakt werden en ook al huilde ik als een gek, ik was het er wel mee eens. "Wat had ik gedaan?" Die vraag bleef maar door mijn hoofd gaan. Will zijn leven bestond uit actie. Na zijn ongeluk was dat niet meer mogelijk en betekende dat dat Will iemand anders was geworden. Het was, zoals hij zei, zijn leven niet meer. Daarom, om die reden, begreep ik zijn beslissing.

Door dit boek wil ik dolgraag Jojo Moyes haar andere werken lezen.