Lezersrecensie
De emotionele roadtrip van het leven
Ik heb mij vol in dit boek gestort en achteraf gezien was dit boek misschien niet helemaal de juiste keuze geweest voor mij op dit moment. Op het moment worstel ik enorm met mezelf en om dan zo'n zwaar en beladen boek te lezen kan soms een goede keuze zijn, maar in mijn geval pakte dat niet helemaal lekker uit. Ik had moeite het verhaal los te laten, en de hypochonder die ik ben, ging overdenken.
Desondanks vond ik het toch op bepaalde momenten een heel mooi boek. We maken kennis met Emile en Emile krijgt op zijn 26e te horen dat hij jong-alzheimer heeft. Een doodsvonnis. Hij besluit de laatste momenten van zijn leven door te brengen op reis en plaatst een advertentie op een website voor een reisgenoot. Hier reageert Joanne op en samen maken ze de laatste reis van Emile's leven.
Het verhaal bevat mooie quotes, inspirerende en hartverscheurende gebeurtenissen en een prachtige boodschap, maar toch had ik enorm veel moeite om in het verhaal te komen en om er doorheen te komen. Ik had het gevoel dat het traag op gang kwam en dat er veel herhaling was. In het midden van het boek werd het verhaal op een gegeven moment, voor mijn gevoel, niet meer interessant genoeg. Ik begon wat diagonaal te lezen. Voor mijn gevoel had het boek korter gekund. Ik verloor mijn interesse en dat vond ik jammer. De ontwikkeling van het verhaal vond ik wat aan de matige kant en ging alle kanten op, waardoor ik het soms wat verwarrend vond.
Doordat het verhaal zoveel hoop weerspiegeld en er zoveel emotie in het boek voorkomt, verwacht je die band te krijgen met de personages, maar toch raakte het mij niet helemaal en kon ik die verbintenis niet helemaal vinden en dat vind ik jammer om toe te geven. Misschien ligt dat op dit moment ook wel aan mij en is dit boek niet helemaal voor mij, dat kan.
Toch schildert dit boek de emotionele roadtrip van het leven af en vind ik het erg knap van Mélissa da Costa om zo'n onderwerp bespreekbaar te maken. Het is een heftig, intens en mooi boek, maar voor mij helaas te lang en soms iets te voorspelbaar. Het laat krachtige levenslessen achter en ik denk dat we allemaal wel wat van Emile en Joanne kunnen leren.
Mijn favoriete quote:
"Als we huilen omdat de zon er niet meer is, maken onze tranen het onmogelijk de sterren te zien."
Bedankt uitgeverij Manteau voor dit recensie-exemplaar in ruil voor een eerlijke mening.
Desondanks vond ik het toch op bepaalde momenten een heel mooi boek. We maken kennis met Emile en Emile krijgt op zijn 26e te horen dat hij jong-alzheimer heeft. Een doodsvonnis. Hij besluit de laatste momenten van zijn leven door te brengen op reis en plaatst een advertentie op een website voor een reisgenoot. Hier reageert Joanne op en samen maken ze de laatste reis van Emile's leven.
Het verhaal bevat mooie quotes, inspirerende en hartverscheurende gebeurtenissen en een prachtige boodschap, maar toch had ik enorm veel moeite om in het verhaal te komen en om er doorheen te komen. Ik had het gevoel dat het traag op gang kwam en dat er veel herhaling was. In het midden van het boek werd het verhaal op een gegeven moment, voor mijn gevoel, niet meer interessant genoeg. Ik begon wat diagonaal te lezen. Voor mijn gevoel had het boek korter gekund. Ik verloor mijn interesse en dat vond ik jammer. De ontwikkeling van het verhaal vond ik wat aan de matige kant en ging alle kanten op, waardoor ik het soms wat verwarrend vond.
Doordat het verhaal zoveel hoop weerspiegeld en er zoveel emotie in het boek voorkomt, verwacht je die band te krijgen met de personages, maar toch raakte het mij niet helemaal en kon ik die verbintenis niet helemaal vinden en dat vind ik jammer om toe te geven. Misschien ligt dat op dit moment ook wel aan mij en is dit boek niet helemaal voor mij, dat kan.
Toch schildert dit boek de emotionele roadtrip van het leven af en vind ik het erg knap van Mélissa da Costa om zo'n onderwerp bespreekbaar te maken. Het is een heftig, intens en mooi boek, maar voor mij helaas te lang en soms iets te voorspelbaar. Het laat krachtige levenslessen achter en ik denk dat we allemaal wel wat van Emile en Joanne kunnen leren.
Mijn favoriete quote:
"Als we huilen omdat de zon er niet meer is, maken onze tranen het onmogelijk de sterren te zien."
Bedankt uitgeverij Manteau voor dit recensie-exemplaar in ruil voor een eerlijke mening.
1
Reageer op deze recensie