Ik hoop dat dit ver in de toekomst blijft

"Ik hoop dat dit ver in de toekomst blijft"

Voor Hebban mocht ik het nieuwe boek van Steven van Belleghem lezen. Ik kende de schrijver nog niet, het eerste boek heb ik dus ook niet gelezen.
Het is deel 2 van een serie, het eerste boek was Eternat. Ik heb niet het idee gehad tijdens het lezen van het boek dat ik veel informatie miste, er werd zo nu en dan wel teruggegrepen op het eerdere verhaal, maar het was duidelijk te lezen.

Het boek start meteen goed, wel even wennen, het is 2045, dus ver in de toekomst, ik hoop ook dat het verhaal ver in de toekomst blijft.
Het is een verhaal dat over DNA aanpassingen gaat, het start nog dat je denkt oké, dat kan. Namelijk het aanpassen van embryo's om gezonde en de best mogelijke baby's te maken. Maar al snel wordt het duidelijk dat de hoofdpersoon Romy Bell, werkend bij een Amerikaanse instantie die daarop toezichthoud, daar niet echt naar op zoek is. Het was wel haar eerste opdracht, maar nadat een goede vriendin plotseling overlijdt nadat Romy met haar heeft gedineerd gaat het verhaal de andere kant op.
In de zoektocht naar de dader werkt ze samen met een Franse vrouw die bij de inlichtingendienst werkt en een vader waarvan zijn zoon onder verdachte omstandigheden overleden is.

Dat het boek in de toekomst speelt, is wel duidelijk, iedereen heeft een virtuele persoonlijk assistent in zijn oor, die alles kan regelen. Auto's rijden compleet zonder chauffeur, met AI-brillen kan je vergaderen. Wel is het leuk om te lezen dat er ook terug gegrepen wordt op vroeger (nu dus), als Romy uit eten gaat vindt ze het leuk om door een echte ober bediend te worden ipv een robot.

Al met al is het een goed geschreven boek, alleen het is niet mijn soort boek, iets te veel science fiction voor mij, daarom was het wat worstelen om het uit te lezen.
Ik geef het boek 2 van de 5 sterren.