heerlijke feelgood

Toen ik Onder een roze hemel van Jenny Colgan opensloeg, wist ik dat ik me weer kon verheugen op een warm verhaal vol kleur, menselijkheid en dat fijne gevoel van thuiskomen in een onbekende plek. Maar dit keer werd ik verrast. Niet door een charmant boekenwinkeltje of een eigenzinnig café, maar door een jonge vrouw die, zonder dat ze het zelf doorhad, op het punt stond haar hele leven een andere richting te geven.

Gertie is geen heldin zoals je die vaak tegenkomt. Ze werkt in de lokale supermarkt, is stil, vriendelijk, maar lijkt in haar kleine dorp Carso niet echt op te vallen. Ze is er altijd geweest, een beetje op de achtergrond — tot twee oude klasgenoten ineens opnieuw haar pad kruisen. En met hen komen herinneringen, kansen en een sprankje verlangen naar meer.

Wat ik zo mooi vond aan Gertie, is hoe herkenbaar ze is. Ze is niet iemand die meteen het roer omgooit of hals over kop verliefd wordt. Ze twijfelt. Ze denkt na. Ze laat zich overhalen, dan weer terugtrekken. Maar ergens in haar gloeit dat vuurtje van ‘wat als’. En dat vuurtje maakt dit verhaal zo bijzonder.