You luv it or you hate it

Sommige boeken lees je niet. Ze sleuren je mee. Ze schuren. Ze laten sporen na. That Sik Luv is precies zo’n boek.

Vanaf de eerste pagina voelde ik het: dit wordt geen veilige reis. Dit is geen romance waarin je kunt wegdromen. Dit is een val. Een duik in het duister. En ik wilde weten hoe diep het ging.

Briony groeit op in een verstikkend religieus systeem een meisje zonder stem. Tot Aero verschijnt. En Aero… is geen redder. Geen prins. Hij is een storm. Onstabiel. Obsessief. Onmogelijk te negeren. Hij achtervolgt haar, bestuurt haar leven, breekt haar af en toch voel je het: ergens probeert hij haar ook te beschermen. Toch?!?

Jescie Hall schrijft vlijmscherp. Rauw. Soms gruwelijk. Maar altijd echt. Ik moest zinnen herlezen omdat ze voelde als klappen. Andere zinnen sick, misschien. Maar echt.

Briony’s transformatie is wat me vasthield. Haar weg van gehoorzaamheid naar kracht, van stilte naar schreeuw. Aero? Hij bleef voor mij een waarschuwingslicht. Geen man om te redden, maar een man om te begrijpen en los te laten.

Dit boek is donker. Echt donker. Niet “enemies to lovers” met wat spice. Nee het is trauma. Macht. Psychologische spanning. En het is prachtig op z’n eigen verknipte manier.

Triggerwarning dus, met hoofdletters.
Mentale mishandeling. Non-con. Religieus trauma.
Als je daar gevoelig voor bent: sla dit boek over. Echt.
Maar als je het aandurft het is rauw, intens, en ergens diep daaronder: hoopvol.

Je zult jezelf verliezen in deze pagina’s.
En misschien vind je iets van jezelf terug.
Maar nooit op de plek waar je het verwacht.