prachtig!

Soms komt er een boek op je pad dat onverwacht dicht bij je komt. Tijd droogt alle tranen van Emma Anna was dat voor mij. Ik begon er als luisterboek aan, maar merkte al snel dat ik dit verhaal met meer aandacht en gevoel wilde volgen, plus ik vond het limburgs niet fijn voorgelezen waardoor ik het niet goed kon verstaan. Ik ben dan ook overgestapt naar het fysieke boek, en daar ben ik heel blij om.

Al in de eerste hoofdstukken voelde het bijna ongemakkelijk herkenbaar. De hoofdpersoon heet Roxanne, net als ik (al spreek je mijn naam uit als Roxen en niet Roxa-nne) en niet alleen de naam, maar ook haar karakter raakte me. Haar gevoeligheid voor kritiek, het snel geëmotioneerd raken, het idee dat je soms niet goed weet hoe je moet zijn in deze wereld… Het voelde alsof ik stukjes van mezelf op papier teruglas.

Emma Anna schrijft op een eerlijke, zachte en meeslepende manier. Ze weet zware thema’s als verlies, trauma en zelftwijfel aan te snijden zonder het te laten overkomen als zwaarmoedig. In plaats daarvan voel je door het hele verhaal heen een onderstroom van hoop, van heling, van het langzame besef dat pijn mag bestaan en dat het je niet hoeft te breken.

Roxanne’s reis is pijnlijk, intens en tegelijkertijd zó menselijk. Je leeft met haar mee, voelt haar verdriet, maar ook haar kracht. Het is geen verhaal van snelle oplossingen of geromantiseerde verlossing, maar juist dat maakt het zo echt.

Tijd droogt alle tranen is een prachtig, kwetsbaar en troostrijk boek dat laat zien hoe heling begint met voelen, erkennen en jezelf toestaan om er gewoon te zijn. Voor mij was dit boek niet zomaar een verhaal, het was een spiegel, een geruststelling en een klein stukje erkenning.