Lezersrecensie
Zeer geslaagd debuut
Los van het feit dat dit een schitterende editie is, leest het verhaal bijzonder vlot en meeslepend. De Ierse mythologie is op een natuurlijke manier in het plot verweven.
Het grootste deel van de gebeurtenissen speelt zich af in en rond Duncannon Castle. Dit familiekasteel is het enige wat erfgename Erin nog rest van haar moeder. Het verhaal opent met een duistere profetie en een aangrijpende proloog op 29 november 1994. Daarna maken we een sprong naar 2014, twintig jaar later. Erin kampt met de hoge onderhoudskosten van het kasteel: de B&B trekt nauwelijks gasten en zelfs een Amerikaanse filmstudio besluit uiteindelijk een ander kasteel te kiezen als filmset.
Wanhopig keert Erin zich tot de stem diep onder het kasteel, een die haar al jaren toefluistert en haar altijd heeft geholpen. De volgende ochtend is de andere kasteelheer dood en de filmploeg onderweg…
Het gebruik van Ierse mythologie — vooral de Morrígan — en verwijzingen naar oude wetten/teksten (zoals brieven, dagboekfragmenten, oude profetieën) geven het verhaal een extra laag. De opbouw in vier delen, gelinkt aan de seizoenen, zorgt voor ritme en geeft een zekere cadans aan het verhaal. Elk deel opent met een hoofdstuk vanuit het perspectief van de Morrígan. Tussen de hoofdstukken door lezen we dagboekbrieven van een jonge Erin aan haar moeder. Daarnaast begint elk hoofdstuk met een citaat uit de Brennan, het boek waarin de ravendochters hun kennis en adviezen voor de volgende generatie nalaten.
Erin is een overtuigend neergezet hoofdpersonage. Je voelt haar verdriet om haar moeder, het verlies van haar eerste liefde en misschien wel het kasteel. De rode draad draait om haar zoektocht naar een plek in de familiegeschiedenis en het vinden van een eigen identiteit.
Merel’s schrijfstijl is beeldend en meeslepend. Er is een sterke mystieke sfeer: Ierland, een oud kasteel, mythologie, een raven. Al deze elementen geven het boek een betoverende, bijna gotische sfeer. Citaten, dagboekfragmenten en de tussenstukken van de Morrígan smelten tegen het einde samen, alsof alle puzzelstukjes precies op hun plaats vallen. Het voelt alsof overal aan gedacht is. Zelfs de rol van de pauwen rond het kasteel is weerspiegeld in de prachtige sprayed edges.
Uiteraard is er ook romantiek. De liefde drijft de personages tot keuzes met verstrekkende gevolgen. Zonder al te veel te verklappen: een passage in het voorlaatste hoofdstuk had wat mij betreft achterwege gelaten mogen worden, juist omdat een minder conventioneel einde soms krachtiger kan zijn dan een voorspelbaar happy end.
Al met al is dit een zeer geslaagd debuut. Het verhaal blijft boeien. Niet alleen door de gebeurtenissen, maar ook doordat je wilt ontdekken wat er verborgen ligt, wie Erin daadwerkelijk is en welke consequenties haar keuzes zullen hebben.
Dank aan Uitgeverij Luitingh-Sijthoff voor het recensie-exemplaar!
Het grootste deel van de gebeurtenissen speelt zich af in en rond Duncannon Castle. Dit familiekasteel is het enige wat erfgename Erin nog rest van haar moeder. Het verhaal opent met een duistere profetie en een aangrijpende proloog op 29 november 1994. Daarna maken we een sprong naar 2014, twintig jaar later. Erin kampt met de hoge onderhoudskosten van het kasteel: de B&B trekt nauwelijks gasten en zelfs een Amerikaanse filmstudio besluit uiteindelijk een ander kasteel te kiezen als filmset.
Wanhopig keert Erin zich tot de stem diep onder het kasteel, een die haar al jaren toefluistert en haar altijd heeft geholpen. De volgende ochtend is de andere kasteelheer dood en de filmploeg onderweg…
Het gebruik van Ierse mythologie — vooral de Morrígan — en verwijzingen naar oude wetten/teksten (zoals brieven, dagboekfragmenten, oude profetieën) geven het verhaal een extra laag. De opbouw in vier delen, gelinkt aan de seizoenen, zorgt voor ritme en geeft een zekere cadans aan het verhaal. Elk deel opent met een hoofdstuk vanuit het perspectief van de Morrígan. Tussen de hoofdstukken door lezen we dagboekbrieven van een jonge Erin aan haar moeder. Daarnaast begint elk hoofdstuk met een citaat uit de Brennan, het boek waarin de ravendochters hun kennis en adviezen voor de volgende generatie nalaten.
Erin is een overtuigend neergezet hoofdpersonage. Je voelt haar verdriet om haar moeder, het verlies van haar eerste liefde en misschien wel het kasteel. De rode draad draait om haar zoektocht naar een plek in de familiegeschiedenis en het vinden van een eigen identiteit.
Merel’s schrijfstijl is beeldend en meeslepend. Er is een sterke mystieke sfeer: Ierland, een oud kasteel, mythologie, een raven. Al deze elementen geven het boek een betoverende, bijna gotische sfeer. Citaten, dagboekfragmenten en de tussenstukken van de Morrígan smelten tegen het einde samen, alsof alle puzzelstukjes precies op hun plaats vallen. Het voelt alsof overal aan gedacht is. Zelfs de rol van de pauwen rond het kasteel is weerspiegeld in de prachtige sprayed edges.
Uiteraard is er ook romantiek. De liefde drijft de personages tot keuzes met verstrekkende gevolgen. Zonder al te veel te verklappen: een passage in het voorlaatste hoofdstuk had wat mij betreft achterwege gelaten mogen worden, juist omdat een minder conventioneel einde soms krachtiger kan zijn dan een voorspelbaar happy end.
Al met al is dit een zeer geslaagd debuut. Het verhaal blijft boeien. Niet alleen door de gebeurtenissen, maar ook doordat je wilt ontdekken wat er verborgen ligt, wie Erin daadwerkelijk is en welke consequenties haar keuzes zullen hebben.
Dank aan Uitgeverij Luitingh-Sijthoff voor het recensie-exemplaar!
1
Reageer op deze recensie
