Spinnen die een onvergetelijke stilte met zich meebrengen

Ik vond de Boekbinder en Het verraad van Montverre van Bridget Collins fantastische boeken, en was zó benieuwd naar dit nieuwe boek. Spinnen die zijde weven en daarmee een onvergetelijke stilte met zich meebrengen…

Het plot volgt twee tijdlijnen. Eens om de zoveel hoofdstukken wordt er van tijdlijn geswitcht.

In 1820 reist Sophia Ashmore-Percy met tegenzin met haar man James naar een afgelegen Grieks eiland, waar hij op zoek is naar een zeldzaam wezen dat de wetenschap zou kunnen veranderen. Terwijl James zijn onderzoek voortzet, vindt Sophia haar eigen weg: ze ontdekt het mysterieuze schepsel, sluit een onverwachte vriendschap met de raadselachtige Hira en begint haar huwelijk, haar leven en haar verlangens te heroverwegen.

Decennia later wordt audioloog Henry Latimer, een rouwende weduwnaar die snakt naar stilte, naar Cathemute House in Telverton geroepen om de dove Philomel, dochter van industrieel Sir Edward Ashmore-Percy, te helpen. Daar raakt hij gefascineerd door Edwards werk: zijde gesponnen door een zeldzame mediterrane spinnensoort, een stof die geluid kan dempen. Tegelijkertijd verspreidt de zijde een haast sinister gefluister dat vooral Edwards werknemers ziek of zelfs hysterisch maakt. Ondanks de waarschuwingen van gouvernante Miss Fielding laat Henry zich meeslepen door de betovering van de zijde én door Sir Edward zelf.

Compleet verstrikt in het web van de zijdehandel, ontdekt Henry Latimer dat stilte niet alleen rust brengt, maar ook gevaarlijke waarheden kan verbergen.

De rode lijn van de spinnen en de zijde is origineel en veelbelovend. Althans, ik heb zelf nog nooit zoiets gelezen en Bridget Collins is erg goed in originele plotlijnen. Helaas vond ik dit boek wel wat tegenvallen in vergelijking met de Boekbinder. Het was hier en daar wat langdradig en vlak.
Ik vond het achtergrondverhaal van de spinnen, vertelt in dagboek fragmenten door Sophia, erg interessant. Het had alleen nog wel wat meer uitgediept mogen worden. Waarom werden deze spinnen aanbeden op het Griekse eiland?

Daarnaast ergerde ik me immens aan Henry. Hij is te gewillig, blind en maakt echt domme keuzes. Ergens betekent dat ook dat het personage goed geschreven is, maar in dit geval won mijn ergernis. Henry heeft gewoon geen ruggengraat. Hij ontwikkelt een onwaarschijnlijke passie voor zijn nieuwe werkgever, Sir Edward, en ondanks overvloedig bewijs van het tegendeel, blijft hij geloven dat hij een fatsoenlijk man is die door anderen is misleid.

Het is misschien ook niet helemaal eerlijk om dit boek te vergelijken met zijn voorgangers. Het leest als een echte Victoriaanse roman en ik hou daar juist wel van. Liefhebbers van historische gotische fictie kunnen dit boek zeker een kans geven.

Dank aan The House of Books voor het recensie-exemplaar!