Het is allemaal net té..

Zegt hoofdpersoon Jake Fisher met een pistool op zijn slaap geduwd door een koelbloedige beroepsmoordenaar terwijl hij zijn geliefde Natalie ziet: “ het was een van de heftigste ervaringen in mijn leven, deze eenvoudige blik in de blauwe ogen van de vrouw van wie ik hield (…..) In dit ene moment voelde ik me meer levend dan in de afgelopen zes jaar. Als ik nu zou sterven (….) dan zou ik sterven als een completer mens, na een completer leven dan wanneer ik slechts enige ogenblikken eerder zou zijn omgekomen.”
Met diezelfde moordenaar naast zich: “De tijd was om. Seconden lang had ik mijn zet uitgestippeld, exact berekend, het verrassingselement, alles. Nu aarzelde ik niet. Hij zou de tijd niet krijgen om fatsoenlijk te richten, daar was ik tamelijk zeker van. Maar hij zou zich moeten verweren. Als hij dat deed door op me te schieten, zou hij N. de kans geven om ervandoor te gaan of, wat waarschijnlijker was, haar eigen wapen weer van de grond te rapen en te schieten..”
Twee voorbeelden van de manier waarop Coben zijn held in zeer spannende situaties een weloverwogen besluit laat nemen of diep emotionele overwegingen laat hebben waar ik erg veel moeite mee heb. Plot geschikt voor een ouderwets spannende TV-thriller, maar de manier van (be)schrijven doet pijn aan de ogen. Dit soort thrillers (literair!?) is echt niet (meer) aan mij besteed.