Lezersrecensie
‘Golden slumbers/Carry that weight’
‘De laatste zeven’ – Annerieke de Vries
Annerieke de Vries is een auteur die keer op keer grote indruk op mij weet te maken. Of ze nu dicht bij de werkelijkheid blijft of een geraffineerde thriller aflevert, ze weet je hoe dan ook te raken. Annerieke gebruikt haar ervaring uit de zorg en haar grote sociale hart om personages te creëren die je direct in het hart zult sluiten. Ze schrijft toegankelijk, geloofwaardig en toont dat naast spannende verhaallijnen, het normale leven net zo belangrijk is. Ik zal het woord onbezorgd niet gebruiken, haar personages hebben naast het spannende plot te kampen met problemen die vergelijkbaar zijn met het soort problemen waarmee de lezer ook te dealen heeft. En mede daarom spreekt het zo aan.
De laatste zeven is al de derde thriller in de serie die als protagonist Maud heeft. Peter R. de Vries zei het al. Als iets een keer voorkomt is het een incident, als iets twee keer gebeurt is het toeval, wanneer iets voor de derde keer plaatsvindt is het een patroon. Na Sluipwesp en Een duistere plek is hier De laatste zeven. Het boek is geschreven vanuit het ik-perspectief.
Waar gaat De laatste zeven eigenlijk over?
Maud is nog altijd werkzaam in het mortuarium. Ze werkt beneden en woont erboven. Al direct bij de start van deze thriller komt zelfs aan die twee zekerheden een einde. Maud wordt verplicht om vrijaf te nemen van haar werk en mag zich tijdens deze periode niet vertonen in het mortuarium. Wel heeft ze al snel door dat er mensen in- en uitlopen in het pand en dat ook de lijkauto’s af en aan rijden. Wie al eerder kennis heeft gemaakt met Maud weet dat zij zich niet snel conformeert aan opgelegde beperkingen. Haar nieuwsgierigheid en onvrede over deze situatie resulteren in actie. Maud weet niet dat zij zichzelf hierdoor in grote problemen brengt.
Het boek oogt schitterend en het omslagontwerp van Margo Togni, gebruikmakend van een foto van Eva van Oosten, is uitnodigend en aanlokkelijk tegelijk. De boekverzorging is in handen van Michiel Niesen en alles staat in dienst van een comfortabele leeservaring. De pagina’s met de talloze doodshoofdjes zijn het handelsmerk van de uitgever. Het verhaal is verdeeld over een korte proloog en zeven hoofdstukken die ieder een dag van de week uit het verhaal vertegenwoordigen.
Wat ik jammer vind is dat het uiterlijk van het boek op geen enkele wijze recht doet aan het feit dat het hier om het derde deel uit een reeks/serie gaat. Ik durf te beweren dat de verkoopaantallen stijgen wanneer je hier op deze manier aandacht aan schenkt. ‘Een nieuwe Maud thriller’, ‘Het derde deel in de Mortuarium-reeks’ zijn slechts ideeën. Een terugkerend stukje artwork in het omslag, de cijfers van het desbetreffende deel weergegeven op de rugzijde; er zijn tal van mogelijkheden.
Schenk in de promotie van het boek aandacht aan het feit dat het een reeks betreft. Lezers zijn dol op series kijken en series lezen. We want more.
Annerieke voelt zich bij De laatste zeven als een vis in het water. Ze schrijft gemakkelijk en schakelt als een zojuist gesmeerde motor tussen actie en andere verhaallijnen.
Dit derde deel lijkt geschreven in korte tijd. Ze zit helemaal in het verhaal.
Speciale vermelding voor de verhaallijn over online daten. Het is zo’n openbaring en tegelijkertijd zo geloofwaardig dat je bijna zou denken dat Annerieke er zelf enige ervaring in heeft. De terughoudendheid om jezelf digitaal bloot te geven en af te spreken met een volstrekt onbekend iemand zijn slechts enkele van de te nemen hordes.
Liefde, het sijpelt door het hele verhaal heen. Niet altijd even expliciet, maar het stroomt met de Franse slag door de kieren van het verhaal heen.
⭐️⭐️⭐️⭐️ Met De laatste zeven schenkt Annerieke de Vries de liefhebbers van Sluipwesp en Een duistere plek een uitstekend vervolg. Annerieke heeft haar draai gevonden met haar personage Maud en als lezer voelt het als terugkeren in een setting waarin je je prettig en thuis voelt.
Het verhaal is spannend en razendsnel. Aan de andere kant is er weer een hoop te beleven buiten het plot om, doelend op karakterontwikkeling en verhaallijnen die psychologische kenmerken vertonen. Hopelijk is Frankrijk ook op schrijversvlak een inspirerende en creatieve omgeving. In dat geval kunnen we binnenkort de vierde thriller verwelkomen. Je meurs d’envie de l’avoir.
Persoonlijke songtekst:
‘Golden slumbers fill your eyes
Smiles awake when you rise
Sleep, pretty darling
Do not cry
And I will sing a lullaby
Once there was a way
To get back homeward
Once there was a way
To get back home
Sleep, pretty darling
Do not cry
And I will sing a lullaby
Boy, you gonna carry that weight
Carry that weight
A long time’
(The Beatles – ‘Golden slumbers/Carry that weight’)
Peter
Boekencast
Genre: thriller
Uitgeverij: De Crime Compagnie
ISBN: 9789465170039
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 256
Verschijningsdatum: april 2025
Hartelijke dank aan De Crime Compagnie voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar, in ruil voor deze eerlijke recensie.
Annerieke de Vries is een auteur die keer op keer grote indruk op mij weet te maken. Of ze nu dicht bij de werkelijkheid blijft of een geraffineerde thriller aflevert, ze weet je hoe dan ook te raken. Annerieke gebruikt haar ervaring uit de zorg en haar grote sociale hart om personages te creëren die je direct in het hart zult sluiten. Ze schrijft toegankelijk, geloofwaardig en toont dat naast spannende verhaallijnen, het normale leven net zo belangrijk is. Ik zal het woord onbezorgd niet gebruiken, haar personages hebben naast het spannende plot te kampen met problemen die vergelijkbaar zijn met het soort problemen waarmee de lezer ook te dealen heeft. En mede daarom spreekt het zo aan.
De laatste zeven is al de derde thriller in de serie die als protagonist Maud heeft. Peter R. de Vries zei het al. Als iets een keer voorkomt is het een incident, als iets twee keer gebeurt is het toeval, wanneer iets voor de derde keer plaatsvindt is het een patroon. Na Sluipwesp en Een duistere plek is hier De laatste zeven. Het boek is geschreven vanuit het ik-perspectief.
Waar gaat De laatste zeven eigenlijk over?
Maud is nog altijd werkzaam in het mortuarium. Ze werkt beneden en woont erboven. Al direct bij de start van deze thriller komt zelfs aan die twee zekerheden een einde. Maud wordt verplicht om vrijaf te nemen van haar werk en mag zich tijdens deze periode niet vertonen in het mortuarium. Wel heeft ze al snel door dat er mensen in- en uitlopen in het pand en dat ook de lijkauto’s af en aan rijden. Wie al eerder kennis heeft gemaakt met Maud weet dat zij zich niet snel conformeert aan opgelegde beperkingen. Haar nieuwsgierigheid en onvrede over deze situatie resulteren in actie. Maud weet niet dat zij zichzelf hierdoor in grote problemen brengt.
Het boek oogt schitterend en het omslagontwerp van Margo Togni, gebruikmakend van een foto van Eva van Oosten, is uitnodigend en aanlokkelijk tegelijk. De boekverzorging is in handen van Michiel Niesen en alles staat in dienst van een comfortabele leeservaring. De pagina’s met de talloze doodshoofdjes zijn het handelsmerk van de uitgever. Het verhaal is verdeeld over een korte proloog en zeven hoofdstukken die ieder een dag van de week uit het verhaal vertegenwoordigen.
Wat ik jammer vind is dat het uiterlijk van het boek op geen enkele wijze recht doet aan het feit dat het hier om het derde deel uit een reeks/serie gaat. Ik durf te beweren dat de verkoopaantallen stijgen wanneer je hier op deze manier aandacht aan schenkt. ‘Een nieuwe Maud thriller’, ‘Het derde deel in de Mortuarium-reeks’ zijn slechts ideeën. Een terugkerend stukje artwork in het omslag, de cijfers van het desbetreffende deel weergegeven op de rugzijde; er zijn tal van mogelijkheden.
Schenk in de promotie van het boek aandacht aan het feit dat het een reeks betreft. Lezers zijn dol op series kijken en series lezen. We want more.
Annerieke voelt zich bij De laatste zeven als een vis in het water. Ze schrijft gemakkelijk en schakelt als een zojuist gesmeerde motor tussen actie en andere verhaallijnen.
Dit derde deel lijkt geschreven in korte tijd. Ze zit helemaal in het verhaal.
Speciale vermelding voor de verhaallijn over online daten. Het is zo’n openbaring en tegelijkertijd zo geloofwaardig dat je bijna zou denken dat Annerieke er zelf enige ervaring in heeft. De terughoudendheid om jezelf digitaal bloot te geven en af te spreken met een volstrekt onbekend iemand zijn slechts enkele van de te nemen hordes.
Liefde, het sijpelt door het hele verhaal heen. Niet altijd even expliciet, maar het stroomt met de Franse slag door de kieren van het verhaal heen.
⭐️⭐️⭐️⭐️ Met De laatste zeven schenkt Annerieke de Vries de liefhebbers van Sluipwesp en Een duistere plek een uitstekend vervolg. Annerieke heeft haar draai gevonden met haar personage Maud en als lezer voelt het als terugkeren in een setting waarin je je prettig en thuis voelt.
Het verhaal is spannend en razendsnel. Aan de andere kant is er weer een hoop te beleven buiten het plot om, doelend op karakterontwikkeling en verhaallijnen die psychologische kenmerken vertonen. Hopelijk is Frankrijk ook op schrijversvlak een inspirerende en creatieve omgeving. In dat geval kunnen we binnenkort de vierde thriller verwelkomen. Je meurs d’envie de l’avoir.
Persoonlijke songtekst:
‘Golden slumbers fill your eyes
Smiles awake when you rise
Sleep, pretty darling
Do not cry
And I will sing a lullaby
Once there was a way
To get back homeward
Once there was a way
To get back home
Sleep, pretty darling
Do not cry
And I will sing a lullaby
Boy, you gonna carry that weight
Carry that weight
A long time’
(The Beatles – ‘Golden slumbers/Carry that weight’)
Peter
Boekencast
Genre: thriller
Uitgeverij: De Crime Compagnie
ISBN: 9789465170039
Uitvoering: paperback
Aantal pagina’s: 256
Verschijningsdatum: april 2025
Hartelijke dank aan De Crime Compagnie voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar, in ruil voor deze eerlijke recensie.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Peter van Bavel
Gesponsord
Een Nederlander en een Française, twee talen, twee culturen. Twee werelden. Een arts en een studente kunstgeschiedenis. Louter tegenstellingen, maar één grote liefde. Groot genoeg?
