Een heel aangrijpend verhaal

Bibi Dumon Tak heeft een heel aangrijpend verhaal te vertellen. Dat doet ze erg goed, maar aanvankelijk te weinig objectief, elk woord ademt zóveel woede naar haar ex-zwager en mannelijke familieleden. Pas over de helft van het boek erkent Dumon Tak dit, en besluit ze objectief te gaan schrijven. Dit levert meteen de interessantste passage van het boek op. Ze probeert zich in te leven in de vijand en ontmaskert hem daarmee des te raker.

(Grappig: dat inleven in de vijand doet ze nadat een vriendin van haar met een wijsheid is gekomen die luidt: 'Hoe plat een pannenkoek ook is, hij heeft altijd twee kanten.' Zou ze wel weten dat dit een Dr. Phil-klassieker is?)

Wat ik jammer vind is dat 'De dag dat ik mijn naam veranderde' in briefvorm is geschreven, en in die brieven gebeurtenissen beschrijft zonder ze echt te laten zien. De weinige keren dat Dumon Tak wel bv een dialoog uitschrijft, komen de karakters meteen veel beter tot leven.

Desondanks heb ik het boek in één adem uitgelezen en bid ik met Dumon Tak mee dat het ooit nog tot en hereniging met haar neefjes komt.