De verslaving is ver te zoeken

In ‘Door het water, door het vuur‘ duiken we de spoedeisende hulp op en maken we kennis met Tekla. Tekla is arts op de SEH, heeft een fotografisch geheugen en daarnaast een goed verborgen amfetamineverslaving.

Wanneer Tekla als trauma arts naar een complex wordt gestuurd waar een grote brand is uitgebroken, redt ze ternauwernood het leven van een verbrande man en brengt hem met spoed over naar het ziekenhuis.
85% verbrand en onherkenbaar, vecht hij op de IC voor zijn leven en is Tekla aanspreekpunt voor de politie.

Het vermoeden bestaat dat de man betrokken is bij de brand en dat er mogelijk sprake is van een aanslag.

Door iets wat de man zei voordat hij het bewustzijn verloor, ontstaat bij Tekla het nare gevoel dat het haar broer Simon wel eens zou kunnen zijn. Als ze Simon ook nog niet te pakken krijgt, is het voor Tekla van groot belang erachter te komen wie haar patiënt is.

Het verhaal begint met een proloog met in de hoofdrol Monica, de ziekenhuisdirecteur. Normaal gesproken zet een proloog voor mij de toon van het verhaal. In dit geval heb ik zowel vooraf als achteraf geen idee wat de toegevoegde waarde was van deze proloog.

De eerste hoofdstukken met Tekla in de hoofdrol lazen goed weg vanwege de spanning rondom de slachtoffers en patiënten in het ziekenhuis. De spanning ebde daarna vrij snel weg en kwam wat mij betreft ook niet meer echt terug. De enige spanning was nog dat het lang onduidelijk bleef wie de verbrande man was waarover Tekla de zorg had gekregen.

Het boek bestaat uit vijf delen en is geschreven vanuit verschillende perspectieven.
Naast Tekla en directeur Monica komt er een soort van maffiabaas aan het woord en daarnaast zijn kinderen. Ook zijn er enkele hoofdstukken vanuit twee politieagenten te lezen, die een nogal dubieuze rol hebben in het verhaal.

Verschillende perspectieven kunnen zeer interessant en nuttig zijn in een verhaal, zeker om een situatie van verschillende kanten te belichten.
In dit boek kwamen de verschillende perspectieven en personen nogal chaotisch op mij over en leek het voor mij absoluut geen geheel te zijn.
Aan het einde kwam dit alles samen, maar het heeft mij niet overtuigd van het doel.

Er waren meerdere verhaallijnen die voor mijn gevoel in het boek gepropt waren en waar onvoldoende aandacht is besteed aan de uitwerking. Zowel van de personages, de omgeving als de totale verhaallijn. Een gemiste kans, zeker voor een eerste boek uit een serie.

In twee hoofdstukken werd een kort uitstapje gemaakt naar gebeurtenissen in het verleden. Eén van vier weken en één van 24 jaar. Ik ben er nog niet over uit of dit ook daadwerkelijk toevoegingen waren voor het verhaal in zijn geheel.

Christian Unge is arts en de gedeelten die in het ziekenhuis plaatsvinden en het schrijven over de behandelingen, waren ondanks de medische termen, gemakkelijk en vlot te lezen. Ik vond deze hoofdstukken dan ook heel erg gaaf! Hier had ik absoluut meer over willen lezen.

Omdat ik het boek vrij vlot uit had, kan ik alleen maar zeggen dat de schrijfstijl in ieder geval een pluspunt was. Het is niet dat je verstrikt raakt in moeilijke woorden of te uitgebreide beschrijvingen.

Het verhaal had een duidelijke opbouw in verhaallijn, maar qua spanning was ik niet onder de indruk. Ook het plot vond ik weinig verrassend en het epiloog gaf mij niet het gevoel om een vervolgdeel te lezen.


Personages
Alhoewel het op de achterzijde van het boek lijkt alsof Tekla ‘het’ hoofdpersonage is, had ik dit gevoel niet helemaal tijdens het lezen.
Voor mij had dit onder andere te maken met het veelvuldig switchen tussen personages.
Daarnaast vond ik het personage van Tekla niet goed uitgewerkt.
Ze heeft een fotografisch geheugen, maar hier wordt een groot geheim van gemaakt. Waarom? Wat mij betreft absoluut geen big deal.

Hier en daar wordt wat verteld over haar verleden, maar eigenlijk niet genoeg en samenhangend om haar echt beter te leren kennen en om sympathie voor haar te krijgen.
Als Tekla HET hoofdpersonage van deze serie moet zijn, had Christian in dit eerste boek absoluut meer aandacht moeten besteden aan zijn personage opbouw en ontwikkeling.

Een amfetamineverslaving? Ok. Absoluut interessant. Maar het waarom? Wanneer is ze nu precies begonnen met gebruiken en waarom is deze vrouw met een fotografisch geheugen zo afhankelijk van deze drugs terwijl andere mensen met een fotografisch geheugen prima zonder kunnen functioneren?

Het voelt alsof de auteur, net als Jo Nesbo, een hoofdpersonage wilde hebben die iets mankeert maar toch zijn/haar werk fantastisch goed uitvoert.

Daarnaast is dit de eerste keer dat ik mij erger aan het feit dat een man over een vrouwelijk hoofdpersonage schrijft. Het taalgebruik en de gedachten die worden beschreven komen soms nogal seksistisch op mij over. (En geloof mij, ik kan een hoop hebben..).
Maar ik denk niet dat Christian zich goed heeft kunnen inleven in zijn vrouwelijke personage.

“Ze voelde de warmte van Magnus’ bovenbeen tegen haar wang. Het rook naar wasmiddel, maar ook naar iets anders. De duidelijke geur van zijn geslacht maakte haar nog rustiger. Het was zo lang geleden…“

Ik als lezer heb echt werkelijk geen idee wat ik moet met deze informatie of welke toegevoegde waarde het heeft wanneer er geen sprake is van een meer persoonlijkere relatie tussen beide personen.

In dit boek hebben we ook een soort van Russische maffiabaas genaamd Victor Oemarov. Buiten het feit dat ik het persoonlijk een zacht eitje voor een maffiabaas vond… Waar komt hij vandaan, wat heeft hij gedaan, waarom wil hij zijn werkwijze veranderen? Tussen neus en lippen door vind je her en der wat aan informatie, maar ook op Victor wordt onvoldoende ingezoomd om een compleet beeld neer te zetten.
Ditzelfde geldt voor zijn kinderen Sardor en Nina.

Uiteraard mogen twee corrupte agenten niet ontbreken; Magnus en Hakan.
Ook hun personages vond ik onvoldoende uitgewerkt om het verhaal in mijn hoofd helder te krijgen. Ze hebben samen een verleden maar behalve toespelingen zie ik hier geen verdieping.


Conclusie
Een boek, een verhaal, wordt door elke lezer anders ervaren. Laat ik dit voorop stellen.
Een boek dat mij misschien teleurstelt kan voor een ander absoluut het hoogtepunt van het jaar zijn en dat is absoluut helemaal goed!

Een recensie is niets meer dan een persoonlijke mening.
Toch begrijp ik de extreem lovende reacties in sommige andere recensies niet. Ze kloppen niet met het boek.

Wanneer bij een promotie de woorden als: ‘Een verslavende nieuwe Scandinavische thrillerserie‘ en ‘voor fans van Samuel Bjork‘ genoemd worden, ben ik over het algemeen meteen getriggerd om het boek op te pakken.

Maar voor mij was dit absoluut niet ‘het’ verslavende begin, tenzij je dol bent op amfetamine. Ook enige vergelijking met Samuel Bjork vond ik niet terug.

De samenvatting spreekt van een spannend verhaal over een mogelijke aanslag, gerommel in de onderwereld en corrupte agenten. Maar in het verhaal wordt eigenlijk nauwelijks ingezoomd op deze onderwerpen.

Dit boek deed mij denken aan een mengeling tussen Chicago MED en Chicago PD. Alleen dan met corrupte agenten en een verslaafde arts.

Voor mij geen hoogtepunt van dit jaar, maar wel een interessant opgeleverd inzicht. Ik weet voor mijzelf nu wat ik zoek in een thriller.

Ondanks dat dit boek niet bij mijn persoonlijke favorieten hoort, ben ik wel heel nieuwsgierig naar het tweede deel omdat ik heel benieuwd ben naar de ontwikkeling van de auteur.

Fans van dit boek zullen nog eventjes moeten wachten, want deel 2 van deze serie komt uit in het najaar van 2020! ‘Zeg nooit je naam‘.