Een favoriet!

Wat een heerlijk boek! Vanaf de eerste bladzijde had ik het gevoel alsof ik samen met Nick Duerden door dat Londense park liep. Hond aan de lijn, ogen open voor onverwachte ontmoetingen en verhalen.

Zijn schrijfstijl is vlot, luchtig en tegelijk verrassend verdiepend. Je leest er moeiteloos doorheen, maar ondertussen weet hij je ook te raken, aan het lachen te maken én aan het denken te zetten.

Als hondenliefhebber herkende ik zóveel in de kleine momentjes: de toevallige praatjes, de vaste gezichten tijdens het uitlaten, het eenheidsgevoel dat je deelt met andere hondenmensen.

Het is precies dat gevoel van gemeenschap dat Nick Duerden zo goed weet over te brengen. De personages zijn kleurrijk, aandoenlijk en soms excentriek, net als in het echte leven. En Missy, zijn borderterriër, is absoluut de heldin van dit verhaal als je het mij vraagt. De liefde voor haar is absoluut voelbaar.

Wat ik bijzonder vond, is hoe het boek in vrij weinig pagina’s toch behoorlijk wat verdieping heeft. Verschillende thema’s als verlies, eenzaamheid, midlife-twijfels, maar ook hoop, humor en solidariteit zijn terug te vinden in dit verhaal. Zonder al te zwaar te worden, weet Nick rake dingen te zeggen over het leven, vaak tussen de regels door.

En dan is er ineens een onverwachte wending rondom het personage Lintang. Dit was een serieuze gebeurtenis die het verhaal nog net dat beetje extra gaf en de groep hondenwandelaars samenbracht op een manier die je bijblijft.

Dit boek voelde voor mij als een warm bad. Grappig, ontroerend, herkenbaar en hoopvol.

Het is absoluut één van mijn favorieten van dit jaar! En wat mij betreft een absolute aanrader voor iedereen die van honden houdt, of gewoon van een goed verhaal over echte mensen.