Recensie Je moet dansen op mijn graf

Je moet dansen op mijn graf begint met een krantenknipsel waarin een 16-jarige verdachte voor de kinderrechter verschijnt vanwege ‘rare kunsten op het graf van de overleden jongen.’ Het boek is het verslag, of eigenlijk meer een zoektocht naar zichzelf, van deze 16-jarige verdachte voor de maatschappelijk werkster die belast is met zijn zaak.

Hal (de verdachte) is een precieze jongeman, het verslag wordt niet zomaar klakkeloos opgeschreven, nee het is een precair iets: zijn gevoelens zijn een warboel, ze moeten ontleed worden op de juiste manier, met de juiste woorden worden omschreven en in het juiste verband worden gezien; het is wikken en wegen en ondertussen moet ook nog de volledige waarheid onder ogen worden gezien. Wat er gebeurd is tussen Hal en Barry was wellicht in de jaren tachtig schokkend te noemen maar daar is nu niets schokkends meer aan. De impact die de vertelkunst van Aidan Chambers heeft is echter in tact gebleven.

Je moet dansen op mijn graf vond ik mooi, indrukwekkend en meeslepend.
Op de achterflap van het boek staat ‘Je moet dansen op graf is een psychologisch en literair hoogstandje in de adolescentenliteratuur’ en daar ben ik het helemaal mee eens.