Intens.

De pont van Kruiningen naar Perkpolder heeft ons, mijn vrouw en ik, vaak overgezet. Ik ken de sfeer van het wachten, het oprijden, vanaf het autodek de lange trap naar boven, door de smalle gangetjes naar de kantine, direct in de rij aansluiten bij het buffet voor de koffie en het broodje kroket. Zeer herkenbaar allemaal. We hebben zelfs ook meegemaakt dat de pont een half uur stuurloos bleef dobberen op de Westerschelde: een mankement aan de stuurinrichting verhinderde de voortgang in de juiste richting.
Grappig om dit soort situaties in dit boek weer tegen te komen, ik had er lang niet meer aan gedacht.
Een compliment voor de schrijfster, Annemiek de Schepper, om door haar schrijfstijl deze beelden zo - bijna tastbaar - scherp bij mij op te roepen.
De stille oorlog van mijn vader is een mooi verhaal met diverse lagen. Menselijk onvermogen én vermogen komen aan bod en de trieste geschiedenis van de kwetsbaarheid van de mens: moeder wordt zwaar dement en vader sterft aan kanker. Veel - zeker voor mij - gebeurtenissen zijn herkenbaar: het oudste meisje moet het huishouden gaan bestieren als moeder in het ziekenhuis ligt, en haar baan bij de pastorie opgeven. De norse vader die in deze situatie zijn kinderen verbiedt om nog plezier te hebben en te maken. (Lees ‘Nooit meer Valentijn’).
De intentie van de hoofdpersoon, Anna, om de as van haar vader terug te brengen naar zijn geboortegrond, Zeeuws-Vlaanderen, is goed en schraagt het verhaal.

Mijn cijfer voor dit bijzondere boek: 6,8. Dit komt door de wat taaie stukken die erin zitten, hiermee bedoel ik dat het soms wat bondiger en korter geschreven had kunnen worden en een paar - voor mij - onwaarschijnlijkheden die worden beschreven: de Duitse en Engelse soldaten die bij de bevrijding van Biervliet door elkaar heen liepen en de ‘oorlog even stopten’ omdat een gezin de straat moest ovetsteken.

Peter van Ineveld