Complotten en mysterie in een vlotte stijl

De Da Vinci Code, van de hand van Dan Brown, is zo omstreden als het populair is. Er werd een film over geproduceerd en volgens Wikipedia – vergeef me – zijn er 60,5 miljoen exemplaren van verkocht. Van een succes gesproken! Daartegenover hebben sommigen Dan Brown voor de rechtbank gesleept omdat hij plagiaat zou gepleegd hebben, maar van deze schandelijke beschuldiging werd hij vrijgesproken. Controversieel zijn in elk geval de theorieën die Brown kwistig uitstrooit in het boek. Tot afschuw van velen krijgt vooral het Vaticaan de volle laag. Bovendien zou de schrijver hier en daar een loopje hebben genomen met de waarheid. Misschien heeft juist deze schaduwzijde De Da Vince Code zo populair gemaakt. In elk geval heeft dat alles mij overtuigd het boek open te slaan, al doe ik het zo’n zestien jaar na de verschijning ervan.

Het boek begint met de moord op een zekere Jacques Saunière, de conservator van het Louvre. De Parijse politie stelt meteen Robert Langdon in verdenking. Hij is professor Religieuze Symboliek aan de universiteit van Harvard en verblijft toevallig in Parijs. Sophie Neveu, een agente en de kleindochter van Saunière, gelooft wel in Langdons onschuld. Samen slaan ze op de vlucht voor de politie en voor het Opus Dei, een devote christelijke organisatie die betrokken blijkt te zijn bij de moord, en proberen ze de waarheid achter Saunières dood te achterhalen.

Mensen uit mijn omgeving van goede wil hadden me gewaarschuwd dat het boek enorm ingewikkeld is door de veelheid aan personages, perspectiefwisselingen, uiteenzettingen en theorieën, maar als je er de tijd voor neemt om het goed door te lezen, kan je zeker nog door het bos de bomen zien, en door de letters en woorden het verhaal.

Wat de charmes van het boek betreft, ook na zestien jaar oogt het verhaal nog steeds modern, zeker als je alle gsm’s wegdenkt en vervangt door de intussen hippere smartphones. De politie, het Louvre zelf en de Depositiebank van Zürich – ja, ook die komt in het boek voor – gebruiken hoogtechnologische snufjes. Daarnaast werd ik meegenomen in een bloedstollende vlucht. Ik kon het boek haast niet wegleggen, misschien omdat ik vreesde dat, als ik stopte met lezen, de politie ‘ons’ in de boeien zou slaan. De gratis weetjes in het boek (bijvoorbeeld over geheime heidense symbolen binnen het christendom, de ‘ware’ aard van de Heilige Graal en de historie van Maria Magdalena) zijn mooi meegenomen.

Als ik negatieve aspecten moet behandelen, dan vermeld ik zeker de schrijfstijl. Die is zeer vlot, maar nog soberder dan de levensstijl van de monnik Silas. Er valt werkelijk geen gram poëzie in te ontdekken. Dat de personages louter in dienst staan van het verhaal, kan ik Brown – juist om het ingenieuze plot – nog net vergeven.

De Da Vinci Code is een lijvige pageturner vol mysterie en complotten, die zeker niet overroepen is door het publiek. Maar verwacht niet dat je met dit boek een literaire parel in handen zal hebben.