Lezersrecensie
Reddeloos mislukte schrijfstijl
Mark Watney wordt in zijn eentje op mars achtergelaten door zijn gevluchte crewmates van marsmissie Ares 3. Hij moet zien te overleven tot de volgende missie over 4 jaar, Ares 4. De problemen die hij onderweg tegenkomt komen en gaan, en wanneer hij ten slotte contact vindt met NASA, wordt er druk gewerkt voor een reddingsactie. Hoe ver gaat de wereld om een individu op Mars te redden? Hoe houdt Watney zich zowel geestelijk als fysiek gezond voor zo'n lange tijd op de rode planeet?
Ik heb echter enig kritiek op dit boek, die mij doorgaans enigszins ongewoon is bij een verhaal met deze potentie. Dit verhaal bestaat enerzijds uit het logboek van Watney, vertellende ik-perspectief, anderzijds uit de reddingsactie van NASA, alwetend verteld.
De schrijfstijl is echter onuitstaanbaar en mislukt. Ik kan mij totaal niet inleven in de situatie. Hoewel dat voor de schrijver ook een moeilijke taak was, immers het verhaal van een mars-stranding voor de meesten verre van herkenbaar is, had de schrijver wat mij betreft een stuk beter kunnen inspelen op de emotionele toestand van Watney, de hoofdpersoon. Elk probleem waar Watney op stuit, beantwoordt hij op een verassend opgewekte toon met: "Oh, Fuck", of "Fuck me raw". Dit lijkt mij niet alleen een totaal onrealistische reactie, het getuigt ook van een grote nonchalance die ik als lezer niet kan plaatsen in dit verhaal. Dit toont maar weer aan dat empathie tragedie vraagt, die goed uitgewerkt is.
Hoewel het verhaal zekere potentie had, is het niet goed uitgewerkt. Watney waant zich bij elk probleem de optimistische Mexicaan in de regen. Dit stoort niet alleen door zijn herhaling, ook door zijn misplaatstheid.
Dit boek is een wanhopige poging van de schrijver was om het verhaal op te leuken, en 'luchtiger', dan wel 'nonchalanter' te maken met scheldwoorden. Scheldwoorden werken mijns inziens maar zeer zelden in verhalende boeken, en derhalve heeft dit boek wat mij betreft een mislukte schrijfstijl. Het verhaal leest langzaam en saai, en intrigeerde mij maar weinig. Wellicht is de verfilming een groter succes
"Im pretty much fucked. That’s my considered opinion. Fucked.”
-Watney in de eerste 3 zinnen.
Ik heb echter enig kritiek op dit boek, die mij doorgaans enigszins ongewoon is bij een verhaal met deze potentie. Dit verhaal bestaat enerzijds uit het logboek van Watney, vertellende ik-perspectief, anderzijds uit de reddingsactie van NASA, alwetend verteld.
De schrijfstijl is echter onuitstaanbaar en mislukt. Ik kan mij totaal niet inleven in de situatie. Hoewel dat voor de schrijver ook een moeilijke taak was, immers het verhaal van een mars-stranding voor de meesten verre van herkenbaar is, had de schrijver wat mij betreft een stuk beter kunnen inspelen op de emotionele toestand van Watney, de hoofdpersoon. Elk probleem waar Watney op stuit, beantwoordt hij op een verassend opgewekte toon met: "Oh, Fuck", of "Fuck me raw". Dit lijkt mij niet alleen een totaal onrealistische reactie, het getuigt ook van een grote nonchalance die ik als lezer niet kan plaatsen in dit verhaal. Dit toont maar weer aan dat empathie tragedie vraagt, die goed uitgewerkt is.
Hoewel het verhaal zekere potentie had, is het niet goed uitgewerkt. Watney waant zich bij elk probleem de optimistische Mexicaan in de regen. Dit stoort niet alleen door zijn herhaling, ook door zijn misplaatstheid.
Dit boek is een wanhopige poging van de schrijver was om het verhaal op te leuken, en 'luchtiger', dan wel 'nonchalanter' te maken met scheldwoorden. Scheldwoorden werken mijns inziens maar zeer zelden in verhalende boeken, en derhalve heeft dit boek wat mij betreft een mislukte schrijfstijl. Het verhaal leest langzaam en saai, en intrigeerde mij maar weinig. Wellicht is de verfilming een groter succes
"Im pretty much fucked. That’s my considered opinion. Fucked.”
-Watney in de eerste 3 zinnen.
1
Reageer op deze recensie
