Een gevoelige en geestige roman

Eline werkt in het archief van een erfgoedcentrum gespecialiseerd in kloosterarchieven. Het archief is geheel toepasselijk gevestigd in een voormalig nonnenklooster. Eline geniet na al die jaren nog steeds van het werk, maar haar oorspronkelijke enthousiasme voor de baan is flink getemperd doordat ze erachter is gekomen hoe sommige collega’s over haar praten. Ook de bazige hoofdarchivaris Reinier en de bemoeizuchtige collega Machteld werken op haar zenuwen. Eline wil met rust gelaten worden, maar ook niet buiten de boot vallen. Hierdoor rolt ze in een leugen over haar liefdesleven en dat gaat van kwaad tot erger. Komt Eline ermee weg en lukt het haar om haar verlangens te stillen?

Op de cover staat een schaap (ooi), met daarachter nog een schaap met een rode verfvlek op haar kont. Dit fenomeen en de kudde schapen in worden in het boek uitgebreid beschreven. Aan de rode vlek is te zien wanneer de ooi en de ram één zijn geworden. De cover past dus heel mooi bij de inhoudt en het thema van het boek: het verlangen om ergens bij te worden en één te worden.

Het boek leest met slechts 219 pagina’s en de fijne schrijfstijl vlot weg. De slechts 12 hoofdstukken zijn met alinea’s opgedeeld om onderscheid te maken tussen verschillende momenten en scenes. Persoonlijk vind ik dat net iets minder fijn lezen dan separate korte hoofdstukken, maar het was goed te volgen.

Het verhaal is geschreven in de derde persoon en vanuit het perspectief van Eline. Met regelmaat staat vermeld wat Eline denkt dat mensen op dat moment van haar denken of vinden. Dat is een leuke toevoeging. Eline zegt altijd alles, maar ze maakt haarscherpe observaties.
De schrijfstijl is vlot en het geheel is levendig beschreven. Voorbeelden daarvan zijn de kantoordynamiek, de moestuin en alles rondom schapen.

Het verhaal is met veel gevoel opgeschreven. Naar mate het boek vorderde vond ik het steeds leuker worden door de ontwikkeling die hoofdpersoon Eline doormaakte. Het voelt soms pijnlijk en ongemakkelijk door het ongemak wat Eline voelt en ervaart tijdens haar groei. Maar gelukkig zorgt de manier waarop herkenbare en soms gênante situaties door de ogen van Eline worden beschreven ook regelmatig voor een glimlach. Bovendien eindigt het boek op een positieve manier. Eline neemt de regie. citaat:
‘Kom maar mee!’ roept ze en ze haalt een frisgroen blaadje tevoorschijn om het Machteldachtige schaap te laten volgen.

Aan het einde van deze onderhoudende, gevoelige en geestige roman bleef ik een beetje nieuwsgierig naar hoe het gaat aflopen met Eline en de persoon op wie ze verliefd zegt te gaat worden. Er was bij mij veel sympathie gegroeid voor de hoofdpersoon. Toch heb ik als lezer aan het eind van het boek ook voldoende vertrouwen gekregen in de ‘vernieuwde’ Eline. Dit gaat wel goed komen en ik laat het los.

Ik ontving dit recensie-exemplaar van De Club van Echte Lezers in ruil voor een eerlijke recensie.