Allesbehalve extra vierge

Terwijl velen onder ons de volledige zussenreeks van Lucinda Riley hebben verslonden is 'De Olijfboom' mijn allereerste kennismaking met de schrijfster. Toen ik dit postte op mijn sociale media kreeg ik alvast enkele opmerkingen dat dit ongetwijfeld haar slechtste boek ooit is en ik beter een ander zou lezen ... Ik negeerde de waarschuwingen en ben toch aan het verhaal begonnen. Ik kon ook niet vergelijken met haar andere verhalen gezien ik er nog geen enkele had gelezen.

Waarover het precies gaat kunnen we lezen op de achterflap - het leek voor mij alvast heel uitnodigend om het verhaal te lezen: Cyprus, een oud landhuis, een zwoele zomervakantie met z'n allen daar doorbrengen, geheimen die stilletjes aan aan het licht komen .... Voor mij prima ingrediënten om een mooi verhaal te creëren.

Helaas bleef ik op mijn honger zitten. Het begin van het verhaal verloopt heel moeizaam en na 100 blz gebeurt er nog steeds heel weinig. Eenmaal alle personages bijna aan bod zijn gekomen loopt alles wat door elkaar en is het eerder hectisch en onsamenhangend en dat blijft wat zo doorlopen tot het einde.

Ik krijg kop noch staart van de hoofdpersonages die allen rond de 40 jaar en ouder zijn en je toch wel verwacht dat ze 'volwassen' zijn ... Helena die de zorgzame moeder moet voorstellen, die zich in iedere situatie weet te redden en haar kinderen een goede en correcte opvoeding wil geven, die hen raad zou moeten geven terwijl ze vol van de geheimen en leugens zit. Ze heeft een liefhebbende echtgenoot die ze al jaren voorliegt en ze dartelt als een oversized puber in het rond als ze haar eerste liefde terugziet ...
Helena's beste vriendin Sadie is al niet veel beter - zij komt toe in Cyprus nadat ze net werd gedumpt door haar vriendje en 200 blz verder papt ze aan met een 25 jarige onweerstaanbare adonis die ze leert kennen op een feestje en waar ze de rest van het verhaal heerlijk mee onder de lakens duikt en dan nog eens zwanger raakt - terugkeert naar Londen en door het leven gaat als single mama zonder de Cypriotische knappe timmerman ooit te laten weten dat hij vader is.
De mannen in het verhaal lijken evenmin volwassen te zijn: de ene drinkt te veel, de andere flirt zonder gêne waardoor nog een andere dan jaloers wordt. De dialogen zijn niet echt interessant maar eerder saai, oppervlakkig en langdradig.
Het huis is deel van een erfenis en ademt een verleden uit dat moet ontdekt worden. Dozen vol waardevolle spullen en oude liefdesbrieven worden gevonden maar er wordt weinig tot niets mee gedaan, integendeel, ze worden gewoon gestockeerd in een schuur waar verder geen aandacht meer wordt aan geschonken en het verleden raakt hierdoor volledig vergeten. Op het eind wordt daar heel kort nog iets over gezegd maar dit verliest totaal zijn waarde op deze manier.

Ik heb gelukkig wel genoten van de dagboekfragmenten van de 13-jarige zoon Alex die de hilariteit van het ongepast kinderlijk gedrag van de volwassenen rond hem neerschrijft in humoristische en vlotte taal. Ook heb ik grote bewondering voor zijn 15 jarige stiefzus Chloe die heel verstandig, gemanierd en deugdzaam is en zich het meest aantrok voor de zorg van de kleinste kindjes terwijl dit eigenlijk niet haar taak is. De situaties tussen de kinderen - het puberaal onschuldig pestgedrag en de grappige kleuterpraat waren een fijne toevoeging in het verhaal.

Het huis in Cyprus heet Pandora. Als je in de legende gelooft, bevat de doos van Pandora alle kommer en kwel van de wereld.
De titel van het boek 'De Olijfboom' is letterlijk vertaald uit de oorspronkelijke titel 'The Olive Tree'. Een olijfboom staat bekend als één van de oudste bomen ter wereld. Hij wordt geassocieerd met kracht, vrede, overwinning en een positief toekomstbeeld. De schrijfster heeft hierrond wellicht een fantastisch verhaal willen schrijven maar dit bleek voor mij heel teleurstellend te zijn. Maar ik geef haar andere standalone verhalen die nog ongelezen in mijn boekenkast staan zeker een kans. Ik ben ervan overtuigd dat haar andere verhalen beter zijn.