De Branding : golven van menselijke emoties en gevoelens

Korte samenvatting van het verhaal:
“De branding” speelt zich af in La Hague, een klein verlaten vissersdorpje aan de ruige kust van Normandië waar land en zee samensmelten en de dorpelingen de gevaren van de zee kennen.
Een jonge vrouw komt er zich vestigen, ze bestudeert de zeevogels in opdracht van het ornithologisch centrum. Ze neemt intrek op de bovenverdieping van het grote huis La Griffue, een voormalig hotel. Op de benedenverdieping woont de excentrieke beeldhouwer Rafaël samen met zijn zusje Morgane. Ze kunnen het goed vinden met elkaar maar respecteren elkaars privacy.
In La Hague zoekt ze bewust de eenzaamheid op na het verlies van haar geliefde. Ze verkeert in diepe rouw en verkiest om liever geen deel uit te maken van het leven in het dorp. Terwijl ze de vogels en hun nesten telt aan de kust ziet ze er vaak oude Nan rondzwerven, volgens de dorpelingen is ze de oude gekkin die vroeger het weeshuis openhield. Ze verloor haar familie op zee toen ze klein meisje was. Met de zwijgzame Theo kan de jonge vrouw goed overweg, ze delen dezelfde passie voor vogels.
Er valt verder bijna niets te beleven in het dorpje maar de terugkomst van Lambert brengt daar verandering in. Ze voelt de gespannen sfeer hangen in de herberg van Lili waar ze vaak komt om haar telroosters in te vullen terwijl ze er iets drinkt. Ze begint zonder dat ze het beseft de dorpelingen te observeren – ze is nieuwsgierig naar het verhaal van Lambert. Lambert die er vroeger in zijn jeugd de zomervakanties doorbracht samen met zijn ouders en zijn jongere broertje Paul. Aan die zomervakanties kwam abrupt een einde toen zijn ouders en broertje gingen varen op zee en de boot tijdens een storm zonk. Zijn ouders zijn levensloos teruggevonden maar het lichaam van zijn broertje heeft de zee gehouden. Hij is teruggekomen naar La Hague om antwoorden te vinden, hij voelt al jaren dat er iets hapert aan het verhaal en wilt antwoorden op zijn vele vragen. Hij heeft een sterk vermoeden dat Théo, de voormalige vuurtorenwachter het licht van de vuurtoren heeft gedoofd toen de boot op ruwe zee was en hierdoor de weg naar de kust niet meer terugvond. Bij Lili, de dochter van Théo, probeert Lambert het één en ander los te krijgen maar ze zwijgt in alle talen. Ze haalt stiekem een oude foto van een klein jongetje van de muur en verstopt deze. Oude Nan herkent Lambert onmiddellijk toen ze hem zag op het strand, maar ze noemt hem Michel, een jongetje dat vroeger in het weeshuis zat.
De jonge vrouw en Lambert, 2 gebroken mensen voelen zich tot elkaar aangetrokken en samen kunnen ze achterhalen wat er die nacht op zee echt is gebeurd. Welke gevolgen en impact dit heeft op de dorpelingen en hoe ze allen ermee omgaan ontdek je doorheen dit prachtige verhaal.

Schrijfstijl:
Je voelt onmiddellijk als lezer dat de jonge vrouw op haar zwakst is en nog in haar rouwproces zit. Lambert is getekend door het niet weten van het verleden, de andere personages zijn het stilzwijgen moe en willen opbiechten zodat het leven hun minder zwaar valt, .. .
Claudie Gallay laat de personages praten in korte dialogen, hele korte zinnetjes, niet meer dan nodig, soms zelfs geen antwoord als ze daar geen zin in hebben. Ook behoudt de auteur de anonimiteit van de jonge vrouw doorheen het hele verhaal. Haar naam wordt op geen enkel moment prijsgegeven in het boek. De rol van de jonge vrouw is geschreven in de ik-vorm, wat het voor de lezer misschien makkelijker maakt om in haar huid te kruipen en zich volledig één te voelen met het personage.
De korte dialogen tussen de personages staan in schril contrast met de prachtige beeldende zinnen die de schrijfster gebruikt zodat je de omgeving, de golven, de zee, de sfeer volledig kan visualiseren.
Je waant je echt daar aan die kust in Normandië, je voelt de wind door je haren, je proeft de zilte smaak in je mond, je hoort de zeevogels krijsen, je voelt de zon je lichaam verwarmen, je voelt je hielen wegzakken bij elke stap op het strand, je neemt de merkwaardige sfeer waar in de herberg, je proeft de wijn en ruikt het leer van zijn jas, je voelt je beetje bij beetje opnieuw leven, …

Titel :
De branding.
De plaats voor de kust waar de golven steiler worden en vervolgens overslaan. Bij stormweer kleurt de zee zwart en zijn de golven sterker en krachtiger. Bij mooi weer is de zee helder met zachte golven. De branding verwijst hier naar de golven van mensen, hun gevoelens en emoties.

Thema :
De personages symboliseren de verschillende menselijke gevoelens en emoties.
Het gaat over rouw en het verwerkingsproces ervan, over woede en boosheid, over leren loslaten, over jezelf terug vinden en verder gaan met het leven ondanks alle pijn, over durven te bewegen ook al wil je liever blijven omdat dit vertrouwd aanvoelt en makkelijker is.
Het gaat ook over keuzes maken: wrok en haat blijven koesteren of vergeven en verder gaan.
Het gaat over jezelf terug openstellen, je zelfvertrouwen en het vertrouwen in je medemens terugvinden, over liefde opnieuw durven toelaten in je leven.
Het gaat over schoonheid vinden in eenvoud, over pijn, over verdriet, over gemis, over eenzaamheid, over overleven, over ontdekken, over de dingen een plaatsje kunnen geven voor je eigen gemoed, leren leven met gemaakte beslissingen, over jezelf vergeven, over al dan niet kiezen voor geloven in God, over hunkeren naar iets of iemand, over op zoek gaan naar je eigen geluk, over je opnieuw gelukkig voelen en streven naar een goede gemoedstoestand, …

Een mooie passage:
Blz 353 - 354
‘ik kan niets beginnen zonder hem’. Wat kon ik haar antwoorden? Ik wilde mijn hand op de hare leggen. Ze trok hem terug. Ze wilde niet dat ik haar aanraakte. Dat denken we allemaal, dat we niets kunnen beginnen zonder de ander. En dan verdwijnt de ander en ontdek je dat je een heleboel kunt waarvan je dat nooit had gedacht. Andere dingen, en het zal nooit meer zijn als vroeger. Dat probeerde ik haar uit te leggen. Dat het toch mogelijk is om door te gaan. Ze snoof. Ik vertelde haar over jou. Als een doorn, diep in mijn vlees. Soms vergeet ik je. En dan is een enkel gebaar genoeg, een verkeerde beweging en de pijn is terug, in al zijn scherpte. Soms is de pijn er ook niet en dan ga ik er zelf naar op zoek. Ik vind hem, ik wek jou op. De vertrouwde pijn. Je vindt ook troost in tranen.

Extra:
Het is een leuke toevoeging dat de auteur de Franse dichter Prévert benoemt in haar boek. Maison Jacques Prévert staat in La Hague.

De Branding van Claudie Gallay, uitgeverij Cargo, 2009, 477 blz.