Een roman over lieve mensen

...die je alleen maar het beste toewenst.

Er waren diverse goede redenen om de roman `Onder de sterren van Montpellier’ van Marina Folkers op te pakken: Montpellier is een van de heerlijkste steden die ik ken, en ik geniet al zo’n twintig jaar met enkele tussenpozen van de sterrenhemel van de Languedoc-Roussillon. Verder moet ik tot mijn schande bekennen dat ik nog nooit eerder een oorspronkelijk Nederlandstalige feelgoodroman had gelezen. Tot nu toe beperkte ik me namelijk tot Engelse en Amerikaanse romance, niet in de laatste plaats vanwege mijn vak van vertaler. Hoe dan ook, het werd de hoogste tijd!

Korte inhoud:

Cleo is haar baan in Londen zat. Haar collega’s hebben haar een smerige streek geleverd, en ze is helemaal klaar met de gemene roddels over haar persoon. Ze grijpt het aanbod om een huis op te knappen in Zuid-Frankrijk dan ook met beide handen aan. Ver van haar collega’s, en ook wel van haar dominante moeder en bedillerige zus.

Daar ontmoet ze Luc, haar buurman. De aantrekkingskracht is sterk, maar door allerlei persoonlijke omstandigheden durven ze elkaar hun vertrouwen niet te schenken. Waar moet dit eindigen als een onontbeerlijk ingrediënt in een relatie als vertrouwen zo ver te zoeken is?

Onze vrouwelijke hoofdpersoon is één brok onzekerheid. Geen wonder. Haar aan waanbeelden lijdende vader, haar moeder en zus die haar voortdurend pushen écht wat van haar leven te maken en collega’s die van alles over haar te roddelen hebben. Als er op een gegeven moment op een intens gemene manier gespeeld wordt met haar gevoelens is dat de genadeslag voor haar al zo lage zelfbeeld. Gelukkig heeft Cleo wel een rots in de branding: haar oma. Een vrouw die haar steun en toeverlaat is, en die haar laat voelen dat ze een waardevol mens is. Haar oma drukt haar op het hart zich niet te laten leiden door wat anderen van haar vinden, maar het heft in eigen handen te nemen.

Luc heeft zo zijn eigen problemen. Hij is niet op zoek naar de liefde, maar als het dan toch gebeurt, durft hij niet te vertellen wie hij werkelijk is uit angst dat Cleo niet van hem als persoon zal gaan houden maar om wat hij doet. En dat leidt tot ernstige fricties.

Cleo’s onzekerheid en twijfels blijven elkaar afwisselen, zo ook die van Luc. Maar heel geleidelijk bereikt het verhaal een crescendo. Een heel bevredigend crescendo, mag ik wel zeggen, want wanneer Cleo eindelijk begrijpt dat Luc de man van haar leven is, en dat ze geen enkele reden heeft om bang te zijn, spoedt ze zich naar Parijs waar Luc zich op dat moment bevindt en verklaren ze elkaar ten slotte de liefde.

Eind goed, al goed voor deze lieve mensen, en met een tevreden zucht klapte ik het boek dicht.

Onder de sterren van Montpellier, een roman die afwisselend wordt beschreven vanuit het perspectief van de twee hoofdpersonen, is niet alleen een feelgoodroman, maar zeker ook een ontwikkelingsroman waarin onzekerheid leidt tot zelfvertrouwen en wantrouwen tot vertrouwen. Naast de ontwikkeling van beide hoofdpersonen weet Marina Folkers de sfeer van de regio levensecht op te roepen. Ik hoorde de cicaden, ik voelde de warmte, proefde de heerlijke Languedocwijnen en snoof de geuren van rozemarijn en tijm op. Bovenal, ik zag de prachtige sterrenhemel voor me.

Behalve Montpellier e.o. zat er voor mij nog een verrassing in: La Cigale aan de boulevard de Rochechouart in Parijs. Een locatie die ik toevallig ken, want een Franse neef van mij heeft er gewerkt, en ik heb er twee jaar geleden een heerlijke avond doorgebracht.