De geheime erfenis is eigenlijk geen thriller

Mary Higgins Clark wordt vaak "de Koningin van de spanning" genoemd, maar tijdens het schrijven van dit boek had ze dan toch haar kroontje niet op. De geheime erfenis is een futloos verhaal dat zich via een reeks onwaarschijnlijke toevalligheden moeizaam naar een ongeïnspireerd einde sleept. Nochtans heeft de plot voldoende bouwstenen voor een stevige thriller...

Monica Farrell is een jonge, gerespecteerde kinderarts. Haar vader, Andrew, werd ooit als baby geadopteerd en heeft tot aan zijn dood obsessief maar vruchteloos gezocht naar zijn biologische ouders. Monica deelde die belangstelling niet, tot ze op een dag toevallig in contact komt met Olivia Morrow, een oude dame die beweert dat zij Monica's biologische grootmoeder gekend heeft. Monica maakt met de dame een afspraak om meer te vernemen, maar als ze daar aankomt, ligt Olivia dood in haar bed. Monica voelt dat iets niet klopt aan dit overlijden, maar kan er niet meteen de vinger op leggen. Enkele dagen later ontsnapt ze zelf ternauwernood aan een aanslag op haar leven. Zonder het te weten is Monica namelijk de rechtmatige erfgename van een onmetelijk fortuin, maar enkele andere "familieleden" hebben ook hun zinnen op het geld gezet...

Een uitstekende vertrekbasis dus, maar Higgins Clark doet er niks mee, ze doet geen enkele inspanning om haar verhaal op een geloofwaardige manier uit te werken. De ene onwaarschijnlijke wending volgt op de andere. Pakweg om de tien bladzijden moet de lezer de wenkbrauwen fronsen bij alweer een "dit-kan-toch-echt-niet"ontwikkeling. In New York rijden ruim 30.000 taxi's rond, maar wie er in dit verhaal lukraak een tegenhoudt, komt steevast bij dezelfde chauffeur terecht. En alsof dat al niet onmogelijk genoeg is, blijkt die man "toevallig" ook nog enkele andere medespelers te kennen, én een zoontje te hebben dat "toevallig" een patiënt is van Monica Farrell... Het is maar één voorbeeld uit de eindeloze rij absurde ongerijmdheden die de lezer te slikken krijgt.

Aan de profilering van de personages werd al even weinig aandacht besteed: wat ze doen strookt niet met wie ze zijn... Politie-inspecteurs die intelligente vragen stellen maar vervolgens niet weten wat te doen met de antwoorden, topbankiers die slechts vaag de mechanismen achter grootschalige kapitaalsverduisteringen begrijpen, een huurmoordenaar met een prijskaartje van één miljoen dollar die eigenlijk een onvoorstelbaar amateuristische en uitermate belachelijke kluns blijkt te zijn, enz... Alleen de figuur van Monica Farrell werd enigszins aannemelijk neergezet: een druppel op een hete plaat!
De geheime erfenis is eigenlijk geen thriller, er is amper sprake van spanning, alles in dit verhaal is voorspelbaar. Tijdens het lezen komt de vraag "wát gaat er nu gebeuren?" nooit op, maar wel "wanneer gaat het gebeuren." De geheime erfenis is een werk van de lopende band en een aanfluiting van het thrillergenre.