Een vader is ook maar een mens

Marcel Pagnol, De gloriedagen van mijn vader, 2004

Ach, een vader is ook maar een mens.

‘In deze Herinneringen zal ik mezelf prijzen noch beschimpen; ik heb het niet over mezelf, maar over het kind dat ik niet meer ben. Het is een toneelfiguurtje dat ik heb gekend en dat is opgelost in het niets, zoals de mussen die sterven waarvan nooit een skeletje wordt teruggevonden.
Trouwens, in dit boek gaat het niet over dat kind als zodanig, maar over het kind dat getuige was van kleine, onbeduidende gebeurtenissen.’

Dit boek bestaat blijkbaar uit een flinke portie autobio, gestoffeerd met of in het keurslijf gedwongen door fictie. Zeer opvallend in dit boek vond ik de overduidelijke climax aan het eind. Veel romans eindigen wel met een soort van katharsis maar een climax is toch een ander ding.

Het is merkbaar aan de stijl dat de auteur als volwassene het kind terughaalt. Het perspectief is dus: een volwassene vertelt over het kind dat hij was in zijn hoedanigheid als volwassene. Begrijpen jullie me nog? Je kunt er als auteur ook voor kiezen het verhaal te laten vertellen door het kind zelf, al is dat natuurlijk een gefingeerd kind.

Ik ben zelf altijd wel dol op coming-of-age-romans. Ik hou van de onbekommerde blik, gefingeerd of niet - dat doet er niet toe - waarmee kinderen de wereld aanschouwen. Ze zijn nog niet helemaal in het gareel van de normaliteit van de volwassenen. Daarin ben ik absoluut een romanticus.
Een verhaal vertellen door een volwassene die zich het kind probeert te herinneren, is voor mij een beetje te indirect.

In het begin boeide het verhaal me matig. Ik moest me een beetje door de familiegeschiedenis heen worstelen.

Daarna wordt het verhaal prettiger, een zekere ironie, die zeker niet van een kind kan komen, beetje jammer voelt dat wel. Maar het heeft ook een zekere humor en een zekere losheid, en die vind ik dan toch ook weer leuk. De toon is prettig, opgewekt en licht van toon. Ondanks dat de moeder niet gekleed is voor een bergwandeling op haar schoenen met hakken, laat ze zich niet kennen.

Het stuk waarin de jongen verdwaalt in de kloof is bijzonder goed verhaald en beschreven. Heel filmisch. Het is spannend.

Het laatste stuk, de climax, waarin de vader alle roem krijgt voor zijn gelukkig schot, is hilarisch. Qua stijl wijkt het wel een beetje af van de rest, want ik had dat niet achter die vader gezocht. Een beetje een halve intellectueel en dan zich zo overgeven aan alle roem die hem toegezwaaid wordt. Ach, een vader is ook maar een mens. Dat is grappig, en licht ironisch.


4 sterren.