Hartverscheurend geestig

Dit verhaal komt binnen.
Mijn hemel, ik ben zelf tegen de zestig, het zal je voorland maar zijn. Geheel opgesloten te zijn in je lichaam dat nauwelijks meer functioneert, geheel overgeleverd aan wat anderen vinden dat er (met jou) moet gebeuren.
En ondertussen alleen maar de meest kwalijke, hoogdravende en chaotische gedachten hebben.
Beangstigend gewoon. En heel naar.
Een goed boek derhalve.

Maar wat is het allemaal geestig beschreven.
Één lange, fulminerende tirade tegen de hele (buiten)wereld, met name de zorg(instelling) en haar personeel, de medebewoners in het bijzonder. Plus enige zelfspot en relativering.
Archaïsch taalgebruik doorspekt met verspreeksels, de hoofdpersoon meent dan wel een feilloos geheugen te hebben, het werkt nogal met horten en stoten.
De pathetische taal van Gerard Reve gecombineerd met de speelsheid van Kees van Kooten. En nergens flauw of goedkoop, altijd in stijl en origineel.

De impact (de Nederlandsche equivalent ontschoot mij even) gecombineerd met het virtuele taalgebruik en de oplopende spanning maakt dit boek tot een klassieker.