Een feestje om te lezen

Het boek bevat de notities van Jan Wolkers zelf (het boek leest als een dagboek) en de teksten zijn qua spelling gemoderniseerd en gecorrigeerd door de auteur Onno Blom.

Vanaf het moment dat Wolkers in december 1972 een brief ontving van de Volkstuincommissie met hierin het bericht dat er een volkstuin aan hem is toegewezen volg je zijn belevenissen op- en rondom Amstelglorie. Het boek begint met een voorwoord met daarna een korte verhaal van Jan Wolkers zelf ‘Dag moeder natuur’ (eerder verschenen in de Haagse Post in 1973).

Ik vroeg mij als lezer op een gegeven moment af of iemand Amstelglorie leuk zou vinden als hij/zij totaal geen kennis heeft over volkstuinen en/of tuinieren. Ik herkende zelf bij lange na niet alle Latijnse namen van de genoemde heesters/bomen/planten, maar dit was eenvoudig op te lossen door Wikipedia erbij te pakken. Toch denk ik dat je tuinieren zelf op zijn minst leuk moet vinden, anders ga je je wellicht al snel ergeren aan alle details die Wolkers schrijft over zijn volkstuin.

Er staan drie secties in het boek met foto’s van de volkstuin en/of van Karina of Jan Wolkers. Zoals je op de omslag van het boek al kan zien staan er een aantal ‘oogst’ foto’s in het boek maar ook foto’s van het tuinhuisje zelf (Manderley) en ik vond het leuk om te zien of dit klopte met het beeld dat ik tijdens het lezen in mijn hoofd vormde.

Wolkers schrijft soms gedetailleerd en soms juist niet, de aantekeningen lijken bij vlagen wel een opsomming van gebeurtenissen. Soms volgt een ellenlange omschrijving van hetgeen hij heeft gekookt en op tafel heeft gezet, zoals hier op pagina 291.

Om halfzes komen Friso en Nettie Kramer met hun kindje aan. Ik heb alweer een paar mooie schotels klaar met asperges met hamhuidje, Italiaanse worst, grote zwarte olijven, broodjes met zalm, kippenleverpaté in korst en allerlei gezond zuur en stronkjes groente.

Mooie zinnen in Amstelglorie

Op pagina 9 legt vader uit aan Jan Wolkers (destijds nog een kind):

Over de bescheiden afmetingen van de tuin merkte vader op: ‘Hij is niet zo diep, en ook niet zo erg breed. Maar hij is onmetelijk hoog. Tot de sterren.’

Op pagina 65, Wolkers komt aan bij zijn volkstuin:

Prachtig, doodstil, een beetje nevelig herfstweer. Niets beweegt. Het is bijna onnatuurlijk. Net of alles in gelatine staat. De azijnboom licht geelrood op in het grijs. De tuin staat nog vol bloeiende Oost-Indische kers. Asters bloeien bleek. Als iemand in de verte zaagt of timmert hoor je dat het oktober is.

En dan deze zinnen op pagina................... Lees verder op mijn blog: https://www.sandraleest.nl/recensie/amstelglorie-van-onno-blom/