Kabbelende Franse detective

De flapttekst en intro van deze Franse detective zijn zeer veelbelovend en daardoor besloot ik mee te doen aan deze #hebbanbuzz.

Als edelman en documentairemaker Étienne de Brémont de dood vindt na een val uit het raam van het oude, onbewoonde chateau van de familie, gonst het in de stad van de geruchten. Was het een ongeval, een wanhoopsdaad of moord? Onderzoeksrechter Antoine Verlaque vermoedt boos opzet. Als hij verneemt dat Marine Bonnet als jong meisje de familie Brémont goed heeft gekend, roept hij haar hulp in.

De cover ziet er heel gezellig Frans uit maar neigt meer naar een feelgoodroman dan naar een detective desondanks begin ik vol goede moed met lezen. Al heel snel kom ik er achter dat op één of andere manier het verhaal en de personages mij niet pakken en ik kan de vinger er niet achter krijgen waarom. Is het het zeer trage tempo of de mij niet aansprekende personages? Of misschien wel het “ik voel mij beter als de rest van de wereld” mentaliteit van de Fransen die mij tegen de borst stuit? Maar goed, ik ben stug gaan doorlezen… soms kan een boek je in de 2e helft opeens bij de strot grijpen…. mais non… dit boek kabbelt, en kabbelt en…. kabbelt…

Ik kan er niet omheen: ik heb mij echt door het boek heen moeten worstelen en ik was blij dat het redelijk voorspelbare plot er in het laatste hoofdstuk naar buiten werd gewrongen. Quiiiii, enfin fait!

Wil dit nu zeggen dat het een slecht boek is? Dat kan ik nu ook niet zeggen, uiteindelijk blijft een recensie altijd een persoonlijke mening. Echte Francofielen zullen waarschijnlijk smullen van dit boek maar ik ben erachter gekomen dat ik niet tot die categorie behoor!